Με αφορμή την εκδημία τού σπουδαίου δασκάλου, Χρίστου Γιανναρά, οφείλω να ομολογήσω πως με κατέλαβε ένα υπαρξιακό άγχος για το πνευματικό κενό που μένει γύρω από το ποιος πλέον είναι αυτός (ως ευρύτερα δημοσιολογών), που θα εκφράσει επίσημα αυτό που ονομάζεται και νοείται ως «Ελληνικότητα», καταφέρνοντας να το κοινωνήσει στον σύγχρονο άνθρωπο ως...
Τα τρένα που φύγανε δεν γύρισαν ποτέ.
Η οικείωση τής βιαιότητας ως κουλτούρα είναι η βία. Καθημερινές εικόνες βίας που εισβάλλουν σε ένα σημερινό σπίτι είναι υπεύθυνες για την αναγωγή τής βίας σε αξία πλέον, παρά σε κάτι που συνέβη και πέρασε στη χρονική βαθμίδα τού παρελθόντος ως γεγονός.
Όταν άκουσα...
τη γειτόνισσα του πάνω διαμερίσματος...
να φωνάζει με λυγμούς: "άσε με, πληγώνομαι...
από τα χέρια των πληγών σου", δεν μίλησα,
δεν ήταν κόρη μου... αδελφή μου... γυναίκα μου...
... είπα άντε και σήμερα... θα σταματήσουν σε λίγο.
Τα Άγια των Αγίων τοις μυστηρίοις
πολιορκούνται ξεχασμένα σε Άγια Τράπεζα
που έγινε τραπέζι πενιχρό
μπροστά στα μπαγιατεμένα τού κόσμου τούτου.
Πυροδοτούν νεφέλες ύπουλες,
αδιέξοδες και κενές από τη σοφία τού Θαβώρ
που κάποτε αποκαλύφθηκε.
Ο κορωνοϊός ανέδειξε και συνεχίζει να αναδεικνύει ότι η ανθρώπινη φύση νοσεί και ευτυχώς είναι αδύναμη για τα πάντα. Αν ήταν δυνατή για όλα τότε κι ο κορωνοϊός θα γινόταν, αν δεν είναι, ταπεινός χωρίς κορώνα. Αλλά μακάρι να ήταν πρόβλημα ο κορωνοϊός... Τότε θα είχαμε βρει λύσεις για πολλά άλλα προβλήματα. Το γεγονός ότι έπρεπε να συναντήσει ο...
Σαν τότε είναι...
Το θυμάμαι τελικά που από τα χθες ρωτιέμαι
Δεν πλησιάζανε ο ένας τον άλλον
όλο δουλειές βρίσκαν προφάσεις να έχουν
Δεν κοντοστάθηκαν να μυρίσουνε την άνοιξη και τώρα όλα κλείνουν
Συνέχεια απόσταση κρατάγανε ο ένας απ' τον άλλον
Στο σπίτι μέσα μ' όλα τα φαγητά... σαν τέτοια μέρα ήταν
Σε απόσταση μέτρων
χιλιομέτρων μεταξύ τους
Ο κορωνοϊός μαζί με τα πολλά δεινά που συνοδεύουν την παντοδυναμία του -καθώς είναι βασιλικός ιός, άλλωστε, με κορώνα- έφερε στο προσκήνιο της ελληνικής κοινωνίας και μια γνωστή συμπτωματολογία που από τη μία φανερώνει αμοιβαία αλληλεγγύη, αντοχή αξιών και αίσθημα ευθύνης, σαν αυτή που επέδειξαν και αρκετοί φοιτητές τής ιατρικής που θέλησαν να...
Η "μεταπολίτευση" στήθηκε στα συνθήματα: περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη δικαιοσύνη, περισσότερη ελευθερία. Όλα μα όλα στην υπηρεσία τής ελληνικής διάσωσης. Της ελληνικής ως ελληνικότητα και κρατική οντότητα. Τυπικά τουλάχιστον η Ελλάδα δεν πέθανε. Ο Ελληνισμός ιστορικά δεν εξαφανίστηκε.
Εδώ και δεκαετίες όλες οι κυβερνήσεις διατείνονται ότι φέρνουν αέρα αλλαγής και επαναστατικής ρίξης με τη ζώσα πραγματικότητα του πολίτη. Αυτό που συμβαίνει όμως είναι η ισχυροποίηση της αντιεπαναστατικής ιδιοτέλειας των κομμάτων. Κι αυτό, όχι γιατί το πολιτικό έργο είναι αδύναμο, αλλά γιατί η ανθρώπινη φύση είναι διεφθαρμένη.
Η πολιτική σήμερα έχει καταντήσει οχλοκρατία, σύνθημα άκυρο και άκαιρο που σκοπό έχει να φανατίσει, να εντάξει σε κομματικές ομάδες και ενίοτε να σπιλώσει, για να κερδηθούν οι εντυπώσεις τού πολιτικού παιχνιδιού. Κερδίζει την εξουσία όποιος κατορθώσει να ποζάρει στον τηλεοπτικό φακό με την αλαζονεία ότι αυτός έχει τη μαγική συνταγή για την επίλυση...
Η προεκλογική περίοδος λιγοστεύει και η 26η Μαΐου πλησιάζει. Το κυνήγι των εντυπώσεων έχει ξεκινήσει για τα καλά με τα συνθήματα πλέον να έχουν παραχωρήσει τη θέση τους στα αναφωνητά και στους πρωτογωνισμούς. Παντελής έλλειψη επιχειρημάτων. Ο πολιτικός διάλογος στη χώρα έχει να κάνει με το εάν ο πατέρας τού Τσίπρα ανέλαβε έργα επί χούντας και το...
Πέρασαν κιόλας είκοσι έξι χρόνια από την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν τέθηκε σε ισχύ η Συνθήκη τού Μάστριχ, 1993. Ξεκίνησε με το όραμα να πληθύνουν τα κράτη (τότε 12) που την απάρτιζαν και ως ενιαία οικονομική, κοινωνική, πολιτική οντότητα να προχωρήσει στην ολοκλήρωσή της που θα την καθιστούσε υπολογίσιμη και αξιοσέβαστη δύναμη.
Καιρό τώρα η "πολιτική" αντιπαράθεση έχει μπει στα χωράφια εννοιών όπως είναι ο "προοδευτισμός" και ο "συντηρητισμός", εγώ ας θυμίσω εδώ ότι κάθε «-σμος» είναι περιορισμός και το μόνο που κατορθώνουν να κάνουν αισθητό είναι το σύστημα στο οποίο ενggτάσσουν ανθρώπους.
Όταν σε απειλούν διαρκώς και ενδίδεις, τότε παύεις να υπάρχεις ως εθνική οντότητα. Εάν απειλείσαι συνεχώς από άλλους, τότε αυτό μπορεί να σημαίνει ότι δεν σε θεωρούν ισχυρό. Αρκεί να αναλογιστεί κάποιος ότι τριάντα χρόνια τώρα, οι ελληνικές κυβερνήσεις και τα «πολιτικά» κόμματα της ελληνικής Βουλής έχουν περιοριστεί στο έντονο εθνικοπώλειο και στις...
Η φονική πυρκαγιά στο Μάτι που στοίχισε τη ζωή σε 96 συνανθρώπους μας, μέχρι στιγμής, αυτή η εθνική τραγωδία τής 23ης Ιουλίου 2018 που δεν άφησε κανέναν άνθρωπο ασυγκίνητο...
Μέρα με τη μέρα αποδεικνύεται ολοένα και περισσότερο ότι η κρίση που βιώνουμε ως πολίτες σε όλους τους τομείς είναι κρίση αξιακή. Όταν οι θεσμοί καταρρέουν, με το πολιτικό σύστημα να τυρβάζει περί άλλα και τους πολίτες να γυρνάνε επιδεικτικά την πλάτη τους, όχι μόνο στο πολιτικό - κομματικό σύστημα, αλλά και προς την ίδια τη διαδικασία των εκλογών,...
Η είδηση του στυγερού τρομοκρατικού χτυπήματος στην Ευρώπη και στα θεμέλια -θεωρητικώς τουλάχιστον- των διασφαλισμένων αξιών τής Ευρώπης διαχύθηκε στα ευρωπαϊκά μέσα μαζικής ενημέρωσης ως χτύπημα στις αξίες τής ενότητας, της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης, του ανθρωπισμού, της ανεξιθρησκίας και του πλουραλισμού γενικότερα. Μέρα με τη μέρα...
Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν στιγμές που ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να μείνει με τη φόρμα του, με τις πιτζάμες του, μακριά από τους κόμπους τής γραβάτας και το άγχος των ατσαλάκωτων κουστουμιών.
Άνοδος των ακροδεξιών ιδεολογιών, συνέχεια πολιτικών λιτότητας, δημοψηφίσματα στην Ευρώπη για το αν θα "μείνουμε" ή θα "φύγουμε" από την ευρωπαϊκή οικογένεια, Brexit και τώρα Τραμπ πρόεδρος. Όλα αυτά, μόνο αδιάφορους δεν μπορούν να μας αφήνουν.
Μέρα με τη μέρα αποδεικνύεται ότι ο πολιτικός μας πολιτισμός εξαχρειώνεται και ταυτίζεται με τα βάρβαρα φύλα που πέρασαν από την ιστορία μας. Πέρασαν, αλλά δεν έμειναν στην ιστορία για την πολιτιστική - πολιτισμένη τους περπατησιά, αλλά μόνο για το βάρβαρό τους πέρασμα από τον τόπο. Κανείς θα ανέμενε, μετά από έξι χρόνια δύσκολης και πολύπλευρης...
Πολλοί είναι υποστηρικτές τής άποψης ότι πρέπει να καταργηθούν τα θρησκευτικά απ' το σχολείο. Είναι πολύ εύκολο κάτι τέτοιο να γίνει στην πράξη. Είναι όμως εύκολο και το μέλλον μιας κοινωνίας και δή ελληνικής, χωρίς αυτά; Έχει μέλλον αλήθεια ένας λαός χωρίς θρησκευτική συνείδηση;
Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα των καταλήψεων στους πανεπιστημιακούς χώρους και των ανεπανόρθωτων ζημιών τόσο σε υλικό όσο και ηθικό επίπεδο που συνέβησαν σ' αυτούς, μου γεννήθηκε η επιθυμία να διατυπώσω τον προβληματισμό μου ξεκαθαρίζοντας τη σκέψη μου αλλά και τη θέση μου, πρωτίστως, ως Έλληνας πολίτης, που θέλει να ορίζει τον εαυτό του από...