“Αναντιστοιχία πολιτικής σκέψης και πολίτη…”
Μέρα με τη μέρα αποδεικνύεται ότι ο πολιτικός μας πολιτισμός εξαχρειώνεται και ταυτίζεται με τα βάρβαρα φύλα που πέρασαν από την ιστορία μας. Πέρασαν, αλλά δεν έμειναν στην ιστορία για την πολιτιστική - πολιτισμένη τους περπατησιά, αλλά μόνο για το βάρβαρό τους πέρασμα από τον τόπο. Κανείς θα ανέμενε, μετά από έξι χρόνια δύσκολης και πολύπλευρης κρίσης, δείγματα αυτοκριτικής και πολιτική σταθεροποίησης του πολιτικού σκηνικού. Πράγμα που σημαίνει, ένα βαθιά συνετισμένο και συνειδητοποιημένο πολιτικό σύστημα. Αντιθέτως, κανείς βλέπει ένα πολιτικό σύστημα έξω από τα νερά τού πολίτη. Ο πολίτης αναμένει λύσεις στα καθημερινά αδιέξοδα. Και το πολιτικό σύστημα, τη λύση που έχει να προτείνει είναι η έλλειψη αυτοκριτικής και η λήψη βαθέων αντιλαϊκών μέτρων που το μόνο που εξυπηρετούν είναι τα οικονομικά ελλείμματα.
Το πολιτικό προσωπικό τής χώρας μοιάζει να μην έχει καταλάβει, να μην έχει διδαχθεί τίποτε. Παραμένει πιστό στις ίδιες εκείνες τακτικές που μας οδήγησαν στην ηθική, πολιτική και οικονομική χρεοκοπία. Ως χάρτη του έχει τις "τεχνικές" τής συνθηματολογίας τού 1980 και του 1990. Παντοιοτρόπως και πασιφανεστάτως υπηρετεί το κομματικό συμφέρον. Όλη η συνταγή εκτελείται όχι με κοινό ενδιαφέρον για το αποτέλεσμα που θα ευχαριστήσει, αλλά με μόνη έγνοια τη σειρά των υλικών απολαβών που θα ακολουθήσουν.
Είναι χαρακτηριστικό ότι την ώρα που η μεσαία τάξη τείνει σε αφανισμού. Η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα σύμπαν τυρβάζει περί άλλα. Την ώρα που η φτώχεια και η ανεργία "εμπλουτίζονται" στην ελληνική κοινωνία, το πολιτικό σύστημα "εμπλουτίζεται" με μυστικοπάθεια, ιδιοτέλεια και αλαζονεία. Ο πολιτικός κόσμος αναλώνεται σε συζητήσεις καταχρηστικές, βάναυσες και ανηλεείς. Οι συζητήσεις αυτές έχουν να κάνουν με τον τρόπο εκλογής του προέδρου της Δημοκρατίας, με τον χωρισμό εκκλησίας και κράτους, το "planB" του Βαρουφάκη και την κατάργηση μαθημάτων από τον "ελληνικό" σχολείο, που κατάντησε να είναι το σχόλιο όλων των εποχών. Καλό είναι να σημειωθεί ότι ένα ανέκδοτο μπορεί να σημειωθεί και ως σχόλιο.
Και όλα αυτά συμβαίνουν υπό την κρίση του Ιδρύματος οικονομικών και βιομηχανικών ερευνών (Ι.Ο.Β.Ε.) για νέα συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας κατά 1%. Οι πολίτες στην πλειοψηφία τους προβλέπουν περαιτέρω ύφεση των οικονομικών. Και η κυβέρνηση δηλώνει πανηγυρικά ότι οι στόχοι είναι επιτευκτοί και εμπρόθεσμοι.
Αυτό που λείπει σήμερα από την πολιτική μας ζωή δεν είναι αυτές οι αναχρονίες και οι αναντιστοιχίες. Απαιτείται αντιστοίχιση πολιτικής σκέψης και πραγματικότητας του πολίτη. Αυτό για να συμβεί απαιτείται το πολιτικό μας σύστημα να εξέλθει από τον άρρωστο μικρόκοσμό του. Να απαγκιστρωθεί από τους μικροκομματικούς προϋπολογισμούς του και τις παρασκηνιακές συμφεροντολογικές προτεραιότητές του. Απαιτείται να δοθεί προτεραιότητα στον πολίτη αυτό θα γίνει με το να ακούς το σώμα της κοινωνίας. Ένα σώμα που έχει πολλές πληγές να επουλώσει. Ας μην του ανοίγουμε άλλες. Αυτό για να γίνει χρειάζεται όλες οι κομματικές παρατάξεις να κάνουν ισχυρή αυτοκριτική για να αποκτήσουν και ουσιαστική αυτογνωσία.
Έννοιες που απεχθάνονται τον λαϊκισμό!