«Αυτό το δώρο θέλω για τα γενέθλιά μου». (στοχαστικό δοκίμιο)

«Αυτό το δώρο θέλω για τα γενέθλιά μου».

Θέλετε πόλεμο, παίζοντας με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια -στοχοποιώντας τώρα και το αγαθό τής υγείας-, για να καταδυναστεύσετε την ανθρώπινη ελευθερία και να ποδηγετήσετε, σύμφωνα με τα δικά σας θέλω, τα ανθρώπινα δικαιώματα εντός τού ασφυκτικού και προκρούστειου πλαισίου σκοπιμοτήτων, οικονομικών και σατανικών σχεδίων κατά τής ανθρωπότητας;

Πόλεμο θα έχετε, λοιπόν! Θα σας μπολιάσουμε κι εμείς με πολιτισμό! Σκοτεινές στοές, εσείς! Φωτεινές ενέργειες, εμείς! Στα φανερά μας και στα φανερά σας! Φανατισμένο φασισμό θέλετε και μισαλλοδοξία ατεκμηρίωτη! Έγκριτη Δημοκρατία και προσήλωση στον άνθρωπο θα πάρετε!

Ο γενετικός κώδικας του ανθρώπου φέρει πληροφορίες πιο βαθιά κι απ' τον γονότυπό του. Στο μικροσκόπιο διακρίνεται ο φαινότυπός του μόνο. Δεν είναι αυτό οι «πληροφορίες» και οι «εντολές» ανθρώπινου κυττάρου. Δεν αναλύονται σε εργαστήρια αυτές οι θεωρίες που έχουν καταγεγραμμένο τον προσωπικό μύθο τού καθενός. Αυτές οι εγγραφές έρχονται από το βαθύ παρελθόν που έχει γνωρίσει θυσίες και θυσίες. Έχει αυτοθυσιαστεί για να λαξεύσει την τιμημένη πέτρα που έπιασε ο Φειδίας, για να δομήσει τον Ναό τού πολιτισμού, που τα φώτα του σβήνουν μετά τις 2:00 π.μ., για να γίνει οικονομία, όχι χρημάτων, αλλά πολιτισμού. Αυτός ο Ναός είναι που φιλοξενεί αιώνες τώρα τον Ναό τού σώματος, πότε αφιερωμένος στην Αθηνά Παλλάδα και πότε στην Παναγία την Αθηνιώτισσα. Τον ναό τού σώματος του κάθε ψυχωμένου δούλου που λάξευσε την πέτρα με τα νύχια του και σε ρυθμό αρχαίου δούλου έχτιζε μέρα-νύχτα.

Παίξατε με την ιστορία την ελληνική. Δεν σας είναι αρκετό; Δεν σας έφτασε η παράδοση της χώρας που προδώσατε και παραχωρήσατε την εθνική της κυριαρχία στο όνομα της Δημοκρατίας; Δεν σας είναι αρκετό ότι εκθέσατε τους ανθρώπους των ιδεολογιών που εσείς εκπροσωπείτε; Εκθέσατε τους πολίτες που καθησυχασμένοι από εσάς και στηριζόμενοι σε εσάς, εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στις αξίες των ιδεών, που σας εμπιστεύτηκαν να τις τιμάτε και να τις εκπροσωπείτε επάξια και διεκδικητικά. Δεν σας αρκεί ότι παίξατε με πανανθρώπινες και δια-πολιτικές ιδεολογίες -έστω κομματικές- που διεκδίκησαν τόσοι και τόσοι άνθρωποι στα ποτισμένα με αίμα χώματά τους; Στα καζάνια εργοστασίων που τους λιώσανε το μεδούλι στην αγωνία τους για καλή και γρήγορη παραγωγή, με το μεροκάματο της βιοπάλης να θρέφει γενιές, να μεγαλώνει παιδιά, να παραδίδει στην κοινωνία επιστήμονες προσφοράς κι όχι φερτά υλικά και αερολογίες.

Δεν σας είναι αρκετό που, αφότου φάγατε τα καρβέλια ολόκληρα, χρεώσατε τα ψίχουλα τού λαού ως ολόκληρους φούρνους; Δεν σας είναι αρκετό που σφάξατε, λοιδορήσατε, βιάσατε το πολιτικό υποκείμενο «Λαός» κι έπειτα το θυματοποιήσατε και το γεμίσατε ενοχές χωρίς να του ανήκουν και να του αναλογούν; Δεν σας γέμισε η αλαζονεία να ξηλώσετε καθετί ιερό αυτής της χώρας, με το επιχείρημα «υπέρ βωμών και εστιών»; Της χώρας που ανέθρεψε και γιγάντωσε ένα ολόκληρο έθνος που έγινε αντικείμενο χλεύης και προπαγάνδας ευρωπαϊκού ολοκληρωτισμού σε βάρος των Χριστιανών Ορθοδόξων, που Μάρτυρες και Αγίους του ακόμα αναλλοίωτους τους προσκυνά στα μοναστήρια, όπου χτυπάει η καρδιά τής προσευχής και της μετάνοιας. Δεν σας χόρτασε η παράδοση ενός ολόκληρου Έθνους που δεν του λείπει τίποτε; Μ' αυτήν την λαμπρή ιστορία στο τραγούδι του, στο θέατρό του, στην πολιτική του σκέψη, στη Δημοκρατία του, στους θεσμούς ενός κράτους δικαίου, στο μοιρολόι του...

Πρόσωπο με πρόσωπο, λοιπόν! Είναι ζήτημα προσωπικής τιμής πλέον, ενός εκάστου όλων μας. Πόλεμο θέλετε! Πόλεμο θα έχετε! Την ώρα τής βραδινής αναφοράς καταμετρώνται καλύτερα οι νεκροί! Αυτοθυσία θέλετε; Αυτοθυσία θα έχετε. Ραντεβού στο μέλλον! Κοιτάξτε μη και δεν έρθετε... Πολλοί μίλησαν εθνικά. Λίγοι μίλησαν και έπραξαν πατριωτικά.

Φτάσαμε στο σημείο να απολογούμαστε ως κάποιους που διέπραξαν έγκλημα και ντρέπονται ενοχικά να το ομολογήσουν, πείθοντάς τους, παράλληλα, ότι εκείνοι το έγκλημα, εκείνοι και τα θύματα. Καταντήσαμε να ντρεπόμαστε να δηλώνουμε πατριώτες, διότι προκαλεί αναφυλαξία στη «συστημική δημοκρατία» που δεν διστάζει να υιοθετήσει έννοιες όπως «νεοφιλελευθιρισμός» (δηλαδή απληστία κεφαλαιοκρατών που επιβάλλει κοινωνική αταξία και παραγωγή δούλων) και «κομμουνισμός» (δηλαδή εκδημοκρατισμένος φασισμός που επιβάλλει παύση γόνιμου ενδιαφέροντος για δημιουργία, αφού η δημοκρατική μονάδα τού δημιουργικού πολίτη χάνεται στο πλήθος τής γενικής απαξίας που προσδοκά διαρκώς από το σύνολο-κοινό), κι όλα αυτά ενταγμένα στο πλαίσιο της «Παγκοσμιοποίησης» (δηλαδή αμάλγαμα πολιτισμών) έναντι της «Οικουμενικότητας» (πνεύμα συνεργασίας και κοινής προόδου των λαών).

Όλες οι έννοιες αυτές έχουν εντάξει τη λειτουργικότητά τους υπό το πρίσμα και τον αυστηρό έλεγχο τού «νεοφιλελευθερισμού», τον οποίον έχουν ασπαστεί όλα τα κόμματα σήμερα, από τα αριστερά έως τα δεξιά έδρανα της Βουλής. Πάνω σε αυτό το δεδομένο δομούν τις προτάσεις τους και το κυβερνητικό πρόγραμμά τους.

Στα χρόνια μας είναι ολοφάνερο ότι ιδιώτες κάνουν κουμάντο στο δημόσιο και ιδιωτικά κεφάλαια «υπογράφουν» διακρατικές συμφωνίες. Η ιερή έννοια του δημοσίου χάθηκε στο επιχείρημα τού ανεξέλεγκτου και αδύνατου να οργανωθεί η διοίκηση του δημοσίου υπαλλήλου που υποχρεωτικώς είναι διεφθαρμένος απατεώνας. Έτσι συστήνεται στην κοινή γνώμη η έννοια και ο ρόλος του δημοσίου υπαλλήλου, χωρίς να δηλώνεται ότι το φαινόμενο είναι αποκύημα κακών πολιτικών που όντας διεφθαρμένοι οι ίδιοι, διέφθειραν την κοινωνία, για να επιβιώσουν οι ίδιοι πολιτικά και να κερδίσουν υστερόβουλα σε προσωπικό επίπεδο.

Αλλά ποιος πατριωτισμός τού πολίτη;

Για να απαντήσει κανείς σ' αυτό το ερώτημα αρκεί μόνο να δει ποιους έχει ψηφίσει και εντάξει στην κοινοβουλευτική τάξη τής χώρας. Αυτούς που αποτελούν τα συμπτώματα των παθογενειών τού τόπου. Επιλέγονται άτομα με γνώμονα τον κομματικό εμπειρισμό και το ρουσφέτι για χάρη μερικών ψηφοφόρων σε βάρος των πολλών πολιτών. Ποιος, όμως, συνειδητοποίησε ότι ο εμπειρισμός δεν γεννά γνώση, πόσω μάλλον σοφία αποφάσεων και κρίσεων;

Κάθε φορά που αποτολμά κάποιος να δηλώσει πατριώτης φοβάται μήπως τον περάσουν για ακραίο νεοφασίστα. ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ. Διστάζουμε στα πολυτελή τραπέζια μας, πριν φάμε, να κάνουμε τον σταυρό μας, για να ευχαριστήσουμε για τον άρτον ημών τον επιούσιον, που δεν είναι δεδομένος για κανέναν πλέον, μήπως και μας θεωρήσουν τίποτα ξεπερασμένους. ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ. Φοβόμαστε να διαφωνήσουμε με καθετί το αλλόκοτο, μπας και μας χαρακτηρίσουν αντιμοντέρνους και ντεμοντέ. ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ. Δεχόμαστε να μας παίρνουν τηλέφωνο και να μας υπαγορεύουν τι να ψηφίσουμε. Λες κι εμείς κριτήρια δεν έχουμε να κάνουμε τις επιλογές μας. ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ. Τα παιδιά διδάσκονται πώς θα πάνε σχολείο με το ακριβό παντελόνι, για να δείξουν στον συμμαθητή τους «ποιοι είναι αυτοί» και «ποιανού είναι αυτοί»... με όπλα, μαχαίρια και ακριβά μπουκάλια χιλιάδων ευρώ που αποσκοπούν στο να πνίξουν τις αγκαλιές που ποτέ δεν τα αγκάλιασαν. Πώς είναι δυνατόν να μην ανησυχείτε για το ότι το ανήλικο παιδί σας λείπει από το σπίτι τα ξημερώματα; Ποιος ξέρει τι βλέπει αυτό το παιδί σπίτι του, για να πάει στο σχολείο και να γίνει ο τρομοκράτης τής ζωής τού συμμαθητή του; ΝΤΡΟΠΗ. Καθημερινώς χαιρόμαστε με την αποτυχία τού άλλου και την επιδιώκουμε παντί τρόπω. ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ. Μέρα με τη μέρα επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να δομείται ο πολιτισμός τής αρπαχτής και του φαίνεσθαι που κλέβει το κράτος μας, δηλαδή όλους μας. ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ.

Στον αντίποδα του πατριωτισμού προβάλλει ο «εκσυγχρονισμός». Τα νέα ήθη, οι νέες συνθήκες διαβίωσης και ζωής. Όποιος διαφωνεί πλέον θεωρείται ξεπερασμένος, παλαιομοδίτης, «αντιμοντέρνος», «ντεμοντέ», προγονόπληκτος. Πρόοδος τι θεωρείται; Η προσβλητική συζήτηση περί υιοθεσίας τέκνων από ομόφυλα ζευγάρια; Η αποδοχή τού όποιου εγκληματικού στοιχείου στο σπίτι μας, που στο όνομα της θρησκοληψίας του «πολεμάει απίστους», φέροντας αντιλήψεις που είναι εγγεγραμμένες στο πολιτιστικό του κύτταρο περί βιασμού παιδιών και γυναικών; Η έλλειψη αγωγής και παιδείας γύρω από τον άνθρωπο; Η συγκρότηση δημοσίων πρωτοβουλιών περί συγκεντρώσεως των ανωμαλιών τού καθενός που θέλησε να κάνει κόμμα τη σεξουαλική του ταυτότητα και τον αυτοπροσδιορισμό του. Από πότε ο ερωτισμός και η ερωτικότατα του ατόμου έχουν την ανάγκη να γίνουν συγκέντρωση και να γνωρίσουν διαπόμπευση;

Απεναντίας, η ταυτότητα έχει την ανάγκη να συγκεντρωθεί για να ταυτοποιηθεί με τις αξίες της, αλληλεπιδρώντας κι όχι επηρεάζοντας άλλους με σκοπό να ενταχθούν στρεβλά στο σύνολο που καταδιώκει τη δημόσια λειτουργία που προσηλωμένη στο αναφαίρετο δικαίωμα έκφρασης της διαφορετικότητας, καταντά ανάγκη επιβολής για όλους.

Ο πατριωτισμός, επειδή είναι ενέργεια διαφωνιών κι όχι ενεργούμενο συμβάσεων, στιγματίστηκε διά του ρατσισμού που του αποδίδουν σκόπιμα. Δεν έχει γίνει, όμως, κατανοητό ακόμα ότι οι ενέργειες με πατριωτικά κριτήρια δεν φοβούνται τον άνθρωπο, αλλά φοβούνται αυτό που μοιάζει σαν άνθρωπος. Φτάσαμε στο σημείο να απολογούμαστε γι' αυτό που μας ανήκει και να γινόμαστε επαίτες τής ιστορίας μας και των πολιτιστικών αξιών μας. Απαιτείται παιδεία, όχι άλλη εκπαίδευση, για να προασπίσουμε τις χαμένες αξίες μας. Η εκπαίδευση είναι το λειτούργημα της παιδείας. Η παιδεία είναι η λειτουργικότητα της εκπαίδευσης. Κοινή λειτουργία και των δύο οφείλεται να είναι ο «Άνθρωπος».

Στην πράξη όλα αυτά προτρέπουν να γίνουμε οικογένεια, Έλληνες, που περπατάμε στον δρόμο και κοιτάμε αλαζονικά τον αδελφό μας. Αφήστε τις μαγκιές που κοιτάτε υπεροπτικά μέσα από τις χρωστούμενες και χρεωμένες λιμουζίνες, που πουλήσατε τα κοπάδια σας και τα χωράφια σας, για να γίνετε της «καλής κοινωνίας», λέγοντας «κοιτά να δεις οι μαλάκες που δουλεύουν», δείχνοντας τους αλλοδαπούς που θεωρήσατε υπό τη δούλεψή σας υποδεέστερους εργάτες, ενώ εσείς πίνατε ουζάκια στο όνομα του μαλάκα εαυτού σας. Απευθυνθείτε στον συνάνθρωπο με το όνομά του και αφήστε τις υπέρ-εθνικές κορώνες που μας διαφημίζουν ως τεμπέληδες και μας γνωστοποιούν διά του υβρεολογίου που έχει συνδεθεί με την ελληνική ταυτότητα. Οι μαλάκες εσείς είστε που τα βράδια ξενυχτάτε στα μπουρδέλα, για να νιώσετε «γαμάτοι» και «αρχιδάτοι». Πού είναι η φινέτσα η ελληνική; Επί δεκαετίες ανοίγετε σαμπάνιες στο όνομα της ευημερίας και του “δώστα όλα στον λαό”. Ξεχάσατε ότι λαός περιμένει και μετά από εσάς! Και τώρα η δικιά μου γενιά καλείται να σταθμίσει τις ολιγωρίες τις δικές σας. Και ξεσπιτώνεται. Εμείς τώρα καλούμαστε να εκριζώνουμε καινά δαιμόνια που εσείς μάς κληροδοτήσατε. Εμείς δουλεύουμε να κερδίσουμε πίσω τα σπασμένα δεκαετιών κι απ' ό,τι φαίνεται θα δουλεύουμε και θα δουλεύουμε, προσπαθώντας να καλύψουμε και τα δικά σας, να διεκδικήσουμε και τα δικά μας. Λέτε αρκετοί ότι δεν έχετε δουλειά. Ψάξτε και βρείτε. Γεννήστε ιδέες και αναγεννηθείτε μέσα από αυτές. Ζήσαμε πολύ πάνω από τις δυνατότητές μας. Ζήσαμε ως ανθέλληνες, αποξηραμένοι, ψυχικά και πρακτικά, από τη συγκίνηση του μέτρου τής χρυσής τομής τού κάλλους, που συγκροτεί τον ελληνικό πολιτισμό και πρεσβεύει με ακρίβεια η κουλτούρα τής ελληνικότητας. 

Ασχοληθείτε με τα παιδιά σας σοβαρά, που τους πετάξατε στα μούτρα μια οθόνη παντός τύπου, επειδή δεν λύσατε τα προσωπικά προβλήματα και τους ψυχολογισμούς σας. Αγκαλιάστε τις συζύγους σας και τους συζύγους σας, αντίστοιχα, που ξαφνικά θυμηθήκατε τους κώλους και τα βυζιά τής διπλανής, τις πλάτες και το στέρνο τού διπλανού. Περάστε χρόνο με τις οικογένειές σας στο σπίτι. Συζητήστε με τα παιδιά σας. Ονειρευτείτε μια καλύτερη κοινωνία από κοινού με αυτά. Μαζευτείτε παρέες στα σπίτια και συζητήστε. Δεν χρειάζεται πολλά λεφτά για να περάσεις καλά. Μοιραστείτε τις εμπειρίες σας. Ανταλλάξετε βιβλία και διαβάστε. Μιλήστε γι' αυτό που σας έκανε εντύπωση. Βάλτε στόχους μαζί με τα παιδιά σας. Το πιο απλό: Ποιος από εμάς φρόντισε να βάλει 0,10 του ευρώ κάθε μέρα στον κουμπαρά του, για να τα χαρίσει την πρωτοχρονιά μυστικά σε μια οικογένεια που έχει ανάγκη; Έτσι θα μάθει το παιδί σας να μοιράζεται κι όχι να γίνεται αντικείμενο «σεξολογήματος» από τον κάθε πλανόδιο περαστικό «χαζογκομενιάρη», ούτε να γίνεται τέτοιο όταν μεγαλώσει.

Χτυπήστε την πόρτα τού διπλανού διαμερίσματος να δείτε εάν ο άλλος έχει τα βασικά. Χτυπήστε το κουδούνι και μιλήστε στη γειτόνισσα, μήπως θέλει αύριο να πάτε τα παιδιά της στο σχολείο μαζί με τα δικά σας, επειδή αυτή η μάνα είναι εργαζόμενη, ενώ εσείς όχι. Απευθυνθείτε στον άστεγο της άλλης γωνίας με ένα χαμόγελο και μ' ένα πιάτο φαγητού που ήδη το πετάξατε, γιατί το μεσημεριανό δεν μπορούμε να το φάμε το βράδυ. Μη βρίζεις τον Χριστό και την Παναγία. Μόνον αυτούς είχε η μάνα σου και ο πατέρας σου, και οι πατέρες τους, για να φτάσουμε στο σήμερα. Μην πουλάτε την ψυχή σας στον διάβολο, κι όλα μετά θα πάνε καλά.

Βγείτε στη φύση και αθληθείτε και μετά θα πάνε όλα καλά. Ας κοιτάξουμε τον Θεό κατάματα κι ας αναρωτηθούμε: σήμερα τον υπηρετήσαμε; Και μετά θα πάνε όλα καλά. Ή μήπως κοιτάξαμε πώς θα βρούμε το τηλέφωνο τού δείνα πολιτικού γραφείου τού κυρίου βουλευτή και του κυρίου Υπουργού, για να βάλουμε κανένα μέσο που θα μας επιτρέψει να μην κουραστούμε, κουκουλώνοντας τις ανασφάλειές μας. Είναι οδυνηρό να συναντάς παιδιά ακρωτηριασμένα, επειδή οι γονείς τα ευνούχισαν.

Ασχοληθείτε σοβαρά με τα παιδιά σας που τα καταριέστε, λέγοντας ότι τα αγαπάτε, πράττοντας προς την κατεύθυνση ότι στο δικό μου παιδί δεν θέλω να λείψει τίποτα και τελικά τούς λείπουν τα πάντα. Ασχοληθείτε σοβαρά με τα παιδιά σας που τα περισσότερα σπουδάζουν για να αποκτήσουν τίτλο στην κοινωνία, απέναντι στους άλλους, και όχι ιδιότητα προσωπικότητας, ως μέλη συνόλου και εντός τής κοινωνίας που οφείλει η κάθε προσωπικότητα να υπηρετεί. Τα περισσότερα απ' αυτά γίνονται «άσχετοι επιστήμονες», άνθρωποι του δόλου, αποτυχημένοι επαγγελματίες που θα στραφούν στο να επικαλεστούν αθέμιτα μέσα, μιμούμενα το αποτυχημένο και απάνθρωπο μοντέλο επιβίωσης που διχάζει και διαφθείρει την κοινωνία. Θα γίνουν παράνομοι και παραβατικοί πολίτες που ως επίορκοι επαγγελματίες δεν θα διεκδικήσουν μία καλύτερη κοινωνία, αλλά θα «διεκδικήσουν» το φακελάκι ως γιατροί, την πληρωμένη και προειλημμένη απόφαση ως δικαστικοί λειτουργοί, την παρανομία των κυκλωμάτων ως αστυνομικοί, τους εν γένει εκβιασμούς ως παρακρατικοί.

Ασχολούμαι σοβαρά με τα παιδιά μου σημαίνει ότι δεν τα μπουκώνω με υλικές απολαύσεις για να απεμπλακώ από την υποχρέωση να τα μεγαλώσω ως γονιός. Με αυτή την πρακτική το μόνο που κατορθώνεται είναι να δημιουργούνται καταναλωτές και υποχείρια των «έξυπνων» και «εξυπνάκηδων» τούτου του κόσμου. Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι κατασκευάζετε, για χάρη τού ενδοτισμού σας και της διαρκούς παραχολογίας σας, τους καλύτερους καταναλωτές; Έχετε σκεφτεί ότι τα παιδιά σας τα γαλουχείτε με σκοπό να τα παραδώσετε άθυρμα στο παιχνίδι τής «προσφοράς και ζήτησης», που στις μέρες μας δεν διστάζει ακόμη και το σώμα να εμπορευματοποιεί και να θυσιάζει στο βωμό τού άφιλου κέρδους; Έχουμε απορήσει τι διαστάσεις μπορούν να λάβουν όλα αυτά όταν κάποια στιγμή το παγκόσμιο οικονιμικό σύστημα οδηγήσει τον κόσμο πλήρως στην «αχρήματη» διευθέτηση των αναγκών του και των συναλλαγών του... Τότε δεν θα έχεις στην τσέπη τού παντελονιού σου ένα συγκεκριμένο ποσό με το οποίο θα πρέπει να διευθετήσεις τις ανάγκες σου, ούτε την αίσθηση του χρήματος... ούτε τη δυνατότητα να δώσεις χρήματά σου στον άλλον εν είδει φιλοδωρήματος, βγάζοντάς τον, άμεσα και κατ' ολίγον, από τη δύσκολη θέση...

Έχετε σκεφτεί ότι όταν τα παιδιά σας τα χρησιμοποιείτε, κατευθύνοντάς τα, για να ικανοποιούν εσάς και τις δικές σας ανεκπλήρωτες ανάγκες, τα υποδουλώνετε στην πυξίδα τής δικής σας ζωής; Τα σκλαβώνετε στο ψυχολογικό παιχνίδι ενός «δούναι και λαβείν»; Δεν εντάσσονται, δηλαδή, στην ουσιαστική μάχη ενός παιχνιδιού άνισου  -που πλέον αγγίζει την ελευθερία τού ανθρώπου μέσω εσκεμμένων πολιτικών που καταργούν την ελπίδα. Μέσω δομημένων κατευθυντήριων πολιτικών προς την κατασκευασμένη και επιβαλλόμενη ελπίδα τής μοναδικής λύσης που απαιτεί καθολικό προσκύνημα σε επίπλαστους επίγειους θεούς, οι οποίοι με τη σειρά τους καλλιεργούν τον τακτικισμό που σου «επιτρέπει» να κερδίσεις την ελευθερία σου, χαρίζοντάς την. Επιτρέπει να αγοράζουμε εισιτήρια ανταλλαγμάτων, υπό την ασφυκτική πίεση της παιδαγωγικής τού κακόγουστα δομημένου σχήματος ενός διπόλου μεταξύ του καλού παιδιού-πολίτη που ακούει και επιβραβεύεται κι ενός άτακτου κακού παιδιού-κακομαθημένου πολίτη που δεν υπακούει στις εντολές και απορριπτόμενο τιμωρείται. Η τιμωρία τής φυλακής του μπορεί να είναι και ο στιγματισμός του εντός της κοινωνικής πραγματικότητας που τον αντιλαμβάνεται ως μονάδα που θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια και την καλή «υγεία» της. Τον αντιλαμβάνεται και τον κατακρίνει ως παρείσακτο και αμέσως τον εξορίζει, διότι βλέπει το επαπειλούμενο αγαθό της να διακυβεύεται. Κι όλα αυτά υπό συνθήκες διαβίωσης του ατόμου σε διεστραμμένους καιρούς υπό το καθεστώς διαστροφής κάθε επιστημονικής λογικής και γνώσης στη μια και μοναδική επιλεγμένη λύση που ως σωτήριο γεγονός προϋποθέτει «συναίνεση επιβεβλημένη» για την αντιμετώπιση του αόρατου κινδύνου, κάθε φορά σε βάρος των ελευθεριών και των δικαιωμάτων τού ανθρώπου-πολίτη.

Σ' αυτά δεν δίνουν οι πλείστοι σημασία τώρα, αλλά κάποτε που θα αντιληφθούν το έγκλημα της αδιαφορίας τους, θα είναι αργά έως πολύ αργά και μόνον ο Θεός θα μπορέσει να βοηθήσει. «Θα βλέπετε τα παιδιά σας αβοήθητα και ενώ θα θέλετε να τα βοηθήσετε δεν θα μπορείτε». Την πιο ήπια μορφή αυτού που περιγράφεται την ζούμε ήδη. Δεν χρειάζεται να επικαλούμαστε προφητείες για να ακτινογραφήσουμε το πασιφανές.

Γι' αυτό, λοιπόν, πηγαίνετε θέατρο, κινηματογράφο, ακούστε μουσική ουσιαστικών στίχων και αφήστε τη σεξοπορνοδιαστροφή και τον σεξισμό τού «χαζοσουξέ» που ο τάδε «πήδηξε» τη δείνα και μετά η δείνα «κεράτωσε» τον τάδε. Ενημερωθείτε από πολλές και διαφορετικές πηγές και μετά σκεφτείτε με τις δικές σας εμπειρίες και αποφασίστε. Μην ενδίδετε στο κατευθυνόμενο και επιβαλλόμενο. Διδάξτε με τον τρόπο ζωής σας στα παιδιά σας να είναι ελεύθερα κι όχι ευτυχισμένα. Η «ευτυχία» δεν είναι προϋπόθεση της ελευθερίας. Η «ευτυχία» είναι η εσωτερική δέσμευση της δυστυχίας. Ας δούμε γύρω μας τι γίνεται με την απέραντη κατάθλιψη και τα αδελφά ναρκωτικά της. Είναι τυχαία όλα αυτά; Οι ανασφάλειες των εαυτών μας έχουν καταφάει την κοινωνία. Ο καθένας και η καθεμία, για να λάβει λίγο διασημότητα και μία «καλή θέση», πάντα με τα καθοριζόμενα κοινωνικά στερεότυπα, είναι ικανός ακόμη και το σώμα του να πουλήσει στυγνά. Ναι, είναι αλήθεια, φταίει ο εκμεταλλευτής διεστραμμένος, αλλά είναι δυο φορές διεστραμμένος ο ενδώσας. Μία φορά, επειδή δεν πιστεύει στον εαυτό του κι άλλη μία, διότι δέχτηκε να πειστεί ότι έτσι λειτουργεί η κοινωνία, αποδεχόμενος την κατάσταση ως νομοτελειακό θέσφατο.

Τη στιγμή που συνδέθηκε η επιτυχία με την αρχή μίμησης της πλειοψηφίας και ο επιτυχημένος με το πλειοψηφικό θέλω, επιτάχθηκε το κακό «έτσι θέλω» και παραιτήθηκε το «εγώ διεκδικώ». Πεθάναμε ως προσωπικότητες αυτοδιάθεσης. Αν πεθάνει τελείως η πρωτοβουλία της «προσωπικής» ατομικότητας τότε ο κόσμος δεν πρόκειται να επιβιώσει με αξίες και ιδανικά επαρκή για την πορεία τού ανθρώπου και την πρόοδο της ανθρωπότητας. Σήμερα η άνθρωποι κρύβουμε τις αδυναμίες μας διά αυτού που έχουμε. Το «έχειν» αντικατέστησε το «είναι» και το «έχειν» με τη σειρά του πυροδότησε το «φαίνεσθαι». Κοντολογίς, κυριάρχησε η υποκουλτούρα τής υποκρισίας.

Πόσοι δάσκαλοι διαδήλωσαν για το ότι δεν διδάσκεται ορθώς και σε βάθος, ή και καθόλου, η μητρική μας γλώσσα στο σχολείο; Πού ήταν όλοι αυτοί οι περισπούδαστοι, όταν κάποιοι βάλαν χέρι στη γλώσσα, καρατομώντας την και εκθέτοντας τη σκέψη όλων των γενεών ανεπανόρθωτα με το να κάνουν τη γλώσσα αντικείμενο εκμετάλλευσης κομματικών «μεταρρυθμίσεων». Θα ήταν αισχρό να πω πολιτικών μεταρρυθμίσεων, διότι ενέχει ρόλο πολιτειακότητας και θεσμικότητας που μόνον έτσι αρμόζει στη γλώσσα μας να γίνεται αντιληπτή. Σε αντιδιαστολή όλων αυτών, πόσοι διαδήλωσαν, επειδή τους κόψανε ένα κατοστάρικο από τον μισθό. Αυτό γίναμε, μονάδες τού κατοστάρικου! Αυτό ενδιαφέρει πλέον!

Πόσοι δάσκαλοι ασχοληθήκανε σοβαρά με τον μαθητή στην τάξη με το ποιο είναι το υποκείμενο και το αντικείμενο της πρότασης και με το τι εξυπηρετεί το καθένα. Με το πώς μπορεί το ένα να μετατραπεί εύκολα στο άλλο, μεταστρέφοντας τους ρόλους και τις ενέργειές τους. Πώς είναι εύκολο ένα υποκείμενο να περάσει από τις ουσιαστικές προτάσεις στις επιρρηματικές χρήσεις και προσδιοριστικές επιβοηθήσεις. Πόσο κατανοητό έγινε το ποιο είναι το ρήμα κάθε φορά και ποιες οι ενέργειές του;... και γιατί κατηγορείται το κατηγορούμενο από το συνδετικό ρήμα που πάντα φροντίζει με τις ενέργειές του.

Άσε, λοιπόν, τους «ψευτοσυνδικαλισμούς» και τις «ψευτοανταρσίες», που χωριστήκατε σε κατηγορίες «κομματανθρώπων» υπό τη σκέπη του ίδιου του θεσμού Δημοκρατίας που είναι το σχολείο, που μας λέτε ότι αγαπάτε. Ο καλύτερος συνδικαλισμός είναι να ασχολείσαι σοβαρά με τη δουλειά σου, με το επάγγελμά σου (<επαγγέλλομαι = υπόσχομαι) με την επιλογή τού οποίου έχεις υποσχεθεί να υπηρετείς την κοινωνία. Μόνον έτσι μπορείς να διεκδικήσεις καλύτερες συνθήκες εργασίας και εργασιακές μεταρρυθμίσεις με κέντρο εσένα, όταν θα έχεις το συνειδητό δίκαιο τής κοινωνίας δίπλα σου, να σε στηρίζει για το έργο σου και να σε υποστηρίζει. Εδώ απεργία γίνεται και η κοινωνία σύσσωμη λέει: τι θέλουν πάλι οι τεμπέληδες! Μόνο με ισχυρό το κύρος της έννοιας «Δάσκαλος» η κοινωνία πάει μπροστά.

Ισχυρό κύρος «Δασκάλου» σημαίνει αυτοπροστασία ισχυρής προσωπικότητας που πορεύεται στη ζωή με κατοχυρωμένο στον έσω άνθρωπο το αυτεξούσιο. Θα πει ενστάσεις σε μια κοινωνία που αντιστέκεται σε ό,τι το αλλόκοτο και σε όποια μορφή εξευτελισμού τής ανθρώπινης υπόστασης. Αυτό το πρότυπο ανθρώπου, κι όχι το ανθρωπόμορφο μοντέλο που θέλουν να εξουσιάζουν και να καλλιεργούν οι ηγεμονίσκοι τού παρόντος, γεννά ερωτήματα που συμφέρουν τον ανθρώπινο πολιτισμό και δεν αναλώνεται στην όποια επίκληση αυθεντίας των εξουσιαστών τού χρήματος που θέλουν να επικαλούνται το καλό του, ενώ συνάμα αποβλέπουν στον πλήρη εξανδραποδισμό του. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν αρκείται σε επιστημονισμούς που επιβάλλουν τη μονομέρεια του πάσχοντος που νοσεί, αλλά αναζητούν και τη συνταγή που οδηγεί στην ασθένεια. Αναρωτιέται γιατί σε μια επιδημία κάποιοι πεθαίνουν και κάποιοι όχι. Δεν αρκείται στους συμβατικούς τρόπους αντιμετώπισης που επενδύουν στην ασθένεια, αλλά όχι στην υγεία. Πόσοι επιστήμονες μιλάνε σήμερα για τη λεγόμενη «κυτταρική υποθρεψία» και κατά πόσο ακούγονται στο ευρύ κοινό; Όταν το αλκοόλ είναι το νερό σου και το «ταχυ-φαγώσιμο» το φαγητό σου, τι προσδοκίες έχεις; Έχουμε αναλογιστεί ποτέ ότι μπορεί να υπάρξουν και πάμπολα θύματα σε καιρό πανδημίας, για τα οποία να μην ευθύνεται η επιστήμη, αλλά οι κακοί επιστήμονες που χρησιμοποίησαν εσφαλμένα επιστημονικές ενέργειες... Έχουμε προβληματιστεί ότι ένας «επιθετικός» ιός μπορεί να φέρει τις επιθετικά βίαιες μεταβολές στην ανθρωπότητα που τώρα είναι παρουσιαζόμενες για καλό, αλλά στο άμεσο μέλλον αποδειχθεί το αντίθετο; Μας κάνει εντύπωση, σε προσωπικό επίπεδο, τι είναι αυτό που κάνει έναν ενενηντάχρονο να αναρρώνει πλήρως και να αντιμετωπίζει ομαλά την όποια λοίμωξη, σε σχέση με έναν τριαντάχρονο που αρρωσταίνει βαριά και δεν καταφέρνει να κρατηθεί στη ζωή; Έχουμε αναλογιστεί τι ζημιά θα μπορούσε να κάνει η «άρρωστη» επιστήμη των αρρωστημένων απαιτήσεων-«ιογενειών» σε συνέχεια των παθογενειών τού παρελθόντος στο μέλλον; Θα μπορούσε η επιστήμη στο μέλλον να πείσει για σοβαρά δεινά;

Ζούμε σε ένα κράτος, το οποίο παραπλανημένο από τους πολίτες του και παραπλανητικό γι' αυτούς, καλλιέργησε και συνεχίζει να καλλιεργεί την ψυχολογία τής εξαρτώμενης ελπίδας από τον όποιον «εθνάρχη»-πατερναλιστή. Μύησε τους πολίτες να απαιτούν το ρουσφέτι, παραγνωρίζοντας κάθε έννοια αξιοκρατίας και δημοκρατικής αξιοπρέπειας. Αν πιστεύει κάποιος ότι δεν είναι έτσι, τότε πείτε τους μια φορά ότι δεν εξαγοράζεστε διά των πελατειακών σχέσεων, αν τολμάτε. Γιατί δεν το λέτε, για να μην τους ταράξετε ή για να μην τους φοβίσετε; Δεν νομίζω. Δεν το λέτε, γιατί εσείς είστε δειλοί και φοβάστε... δεν το λέτε, επειδή είστε παραδομένοι στον φόβο σας να αναζητήσετε την προσωπικότητα και να χτίσετε τη δική σας. Πηγαίνετε στον καθρέφτη των ματιών των παιδιών σας και πείτε τους ότι τώρα κλαίμε όλοι μας, διότι κάποτε αποφασίσαμε να τα φάμε όλα σε βάρος σας κι αν διατηρείτε επιφυλάξεις άρνησης να ενδώσετε, τότε είστε και ανάλγητοι. Να είστε σίγουροι, πάντως, ότι τώρα μπορεί να δόθηκε προτεραιότητα στην πραγμάτωση του δικού σας ρουσφετιού, αργότερα, όμως, θα επιλεγεί η όποια τακτική σε βάρος της διεκδικούμενης αξιοκρατίας τού παιδιού τού παιδιού σας.

Να πάτε και στους τάφους των πατεράδων σας κι αν δεν ακούσετε τα κόκαλά τους να τρίζουν από αγανάκτηση τότε δεν έχετε πατέρες. Άλλωστε, οι περισσότεροι είστε χριστιανοί που πιστεύετε στο θαύμα και το προσκυνάτε, αλλά μόλις ακούσετε τη μαρτυρία του θαύματος, εγείρετε ενστάσεις και λέτε δεν μπορεί τρελός είναι. Πιστεύετε στην Παναγία και προσκυνάτε την εικόνα της, αλλά μόλις δακρύσει αυτή η εικόνα υποψιάζεστε αμέσως δολιοφθορά στην υπόθεση.

Όποιος επικροτεί την «κομματικοκοκρατία» ας έρθει να του εξηγήσω εγώ τι σημαίνει να έχεις καθηγητή στο Πανεπιστήμιο που σου ασκεί ψυχολογική βία και σου κάνει πόλεμο με κάθε μέσο, προτείνοντάς σου ευθέως να παρατήσεις τις σπουδές σου και να παραιτηθείς. Τι σημαίνει να μπαίνεις στο γραφείο του για να εξεταστείς μάθημα, που σκοπίμως το εξετάζει προφορικά, διότι έτσι μπορεί να ελέγχει αυτούς που θέλει να περάσει ή να κόψει, με το να εκδηλώνει τα συμπλέγματά του στον ανυπεράσπιστο φοιτητή που έχει ορκιστεί να υπηρετεί. Τα γραπτά βλέπετε μένουν και είναι ευκολότερη η διεκδίκηση του δικαίου. Τι σημαίνει φίμωση υποχρεωτική εντός τού πανεπιστημίου. Ενός πανεπιστημίου που δεν επιτρέπει την αυτενέργεια του φοιτητή του παρά μόνο στο πλαίσιο κομματικής σκοπιμότητας. Τι σημαίνει να σου διαλύει το χρονοδιάγραμμα των σπουδών και των επιλογών σου. Τι σημαίνει να μην μπορείς να τον καταγγείλεις, επειδή ανήκει στον κομματικό σωλήνα. Προσωπικός μου καημός είναι ότι δεν μπόρεσα να δώσω όλα όσα ήθελα να δώσω στο ελληνικό Πανεπιστήμιο. Δε βαριέσαι! Τι να κάνουμε! Ο πρώτος είμαι ή ο τελευταίος! Πάντως, χρωστάω στη μαρτυρία μου να σημειώσω ότι στη «Θεολογία» συνάντησα τους ανθρώπους με τους περισσότερους ψυχολογισμούς που έχουν προσλάβει στον έσω εαυτό τους τη σεξουαλικότητα με πολλές στρεβλώσεις, όπου ο Θεός γίνεται αντιληπτός ως κομπλεξική θρησκευτικότητα. Συνάντησα πολλούς, δήθεν σοβαρούς που μέσα από τα κοστούμια και τα ράσα τους λιβανίζουν τους ανώμαλους καημούς τους και ορέξεις τους. Συνάντησα σε πολλές περιπτώσεις το ανέραστο και απο-γοητευτικό. Σίγουρα, όμως, συναντήθηκα και με άξιους ανθρώπους και πραγματικούς Αγίους που μέχρι τότε δεν πίστευα ότι υπάρχουν σε τέτοιο βαθμό και σε τέτοιο αριθμό. Γνώρισα τι σημαίνει να κάθεσαι σε διπλανά έδρανα με λεβέντες, εξαιρετικούς ανθρώπους που εκπροσωπούν την επιστήμη τους. Με φοιτητές που το πρωί παρακολουθούν τα μαθήματα στη σχολή τους και από το μεσημέρι δουλεύουν στο σούπερ μάρκετ τής γειτονιάς τους για να βγάλουν το μεροκάματο. Και σ' αυτούς τους ανθρώπους οφείλω!

Η κοινωνία υπολειτουργεί, επιβάλλοντας τον καθωσπρεπισμό να υποχρεώνεσαι εκούσια, τρόπον τινά, να δηλώσεις ότι είσαι δεξιός ή αριστερός του τάδε ή του δείνα κόμματος για να πέσει η γραμμή κατευθυνόμενης επιλογής, ειδάλλως η «καμματικοκρατία» σε ξερνάει στην άκρη σου. Αυτά είναι τα κομματικά εγκλήματα κι εσείς πιο εγκληματίες που κάνετε αποδεκτή τη νομιμοποίηση και τη «θέσπιση» άγραφων νόμων ομερτάς τού βιασμού τού Πολίτη.

Τέτοιους καθηγητές βάλαμε να υπερασπίσουν ακαδημαϊκές αξίες και να θεσμοθετήσουν γύρω από το πανεπιστημιακό άσυλο; Αυτούς βάλαμε για να μπολιάσουν την κοινωνία με τις αξίες των ιδεών; Πιστεύουμε, πραγματικά, ότι αντέχει να υφίσταται Πανεπιστήμιο σοβαρό με κομματικά περίπτερα εντός του; Βγήκε κάποιος από τους νεοέλληνες σοφούς να υποστηρίξει ότι το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι να δεσμεύσεις τη νεανική πολιτική σκέψη και να την παγιδεύσεις γύρω από κομματικές νεολαίες που στον φανατισμό τους πάνω δέχονται τους πάντες και τα πάντα, αρκεί να έχουν το δικό τους χρώμα; Το αντεπιχείρημα σ' αυτά είναι ότι τα πανεπιστήμια είναι ο χώρος των ιδεών και πρέπει να φιλοξενούνται τα κομματικά δεκανίκια. ΑΥΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ, ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ ΚΑΙ ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ!

Ας αφήσουμε τις πρόστυχες εξουσίες να θέλουμε να μπούμε στη σύριγγα του καθενός, για να καθορίσουμε τις ασθένειες, τα πάθη και τις αδυναμίες τού άλλου που ξαφνικά τον νοιαστήκαμε, επειδή φροντίζουμε για την υγεία του, κι όχι από έπαρση τού δικού μας φιλοτομαρισμού, της δικής μας εξασφάλισης. ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ. Γίναμε γιατροί για τον άλλον, χωρίς να βλέπουμε την παραπληγική ψυχή μας. Ας ασχοληθούμε με το δικό μας σταυρωμένο σώμα και ας μην δίνουμε και τόσο σημασία πια για το αναστημένο σώμα τού άλλου.

Οφείλουμε να αναζητούμε τούς άξιους στους ατίμητους. Οφείλουμε να καταγγέλλουμε την παρανομία ευθέως. Έτσι δεν σας μάθανε οι γονείς σας;

Πηγαίνετε και διαγραφείτε από τα κόμματα για να απελευθερωθεί η πολιτική σας σκέψη, που δεσμεύεστε ακόμη και σε ετήσιες συνδρομές για τα ταμεία τους. Γιατί πληρώνετε τα κόμματα που κατέκλεψαν τις τράπεζες; Οι ίδιες τράπεζες είναι που παίρνουν τα σπίτια των πτωχευμένων πολιτών που εξευτέλισαν με τις πρακτικές τους. Αυτές είναι οι ευθανασίες κι όχι οι βελονίτσες τού παρόντος.

Θέσπιση κινήτρων που αποβλέπουν σε ατραπούς ύπουλες για τη Δημοκρατία και τους θεσμούς, εσείς! Αναζήτηση των προσωπικών κινήτρων, που πλέον έχουν μπολιαστεί με έντονη δόση υστεροβουλίας και «αυτοσυμφέροντος», εμείς! Απόπειρες διαγραφής και παραγραφής τής ιστορικής μνήμης, εσείς! Αγάπη για αναζήτηση τής ιστορίας και της αποκατάστασης της, εμείς! Όχι μόνο ως απόκτηση ιστορικής γνώσης και συνείδησης αλλά και ανάληψη των ευθυνών τού ρόλου μας και του χρέους μας απέναντι στην ιστορική σοφία των διδαχών τού παρελθόντος, που εύκολα μπορούν να επικαιροποιηθούν τα τραύματά του ανά πάσα στιγμή.

Διαγραφή τής ιστορίας, εσείς! Γράψιμο ιστορίας, εμείς!

Πρωταγωνιστές εφιάλτες, εσείς! Στρατιώτες τού Λεωνίδα, εμείς!

Ενέργειες που ποδηγετούν τον πολίτη και τη ζωή του, εσείς! Ανάληψη ευθυνών, εμείς!

Ενέργειες, εσείς! Αυτενέργεια, εμείς!

Καπηλεία σε κάθε έκφανση του σταυρού, εσείς! Ανάσταση και Άγιοι, εμείς!

Λίγοι και ολίγιστοι, εσείς! Πολλοί και περισσότεροι, εμείς!

Χαρακιές στο σώμα τής κοινωνίας, εσείς! Χάραγμα αυτοσυνειδησίας, εμείς!

Εμφύτευση του τρόμου και του πανικού, εσείς, που αποσκοπεί στην κοινωνική αποσταθεροποίηση και τη δημοκρατική διάλυση! Γέννηση της ελπίδας και της αυτοκριτικής, εμείς, που αποβλέπει στην ολοκλήρωση του ανθρώπου οντολογικά και εσχατολογικά!

Ορίστε! Τώρα οι αποδείξεις των συνεπειών που πολίτες «απολογούνται» για το αυτονόητο. Ήρθε ο καιρός που θα φυλακίζουν οι εξουσίες, χωρίς να υπάρχουν εγκληματίες. Να ο καιρός που δικαιολογεί το έγκλημα, χωρίς την αξιόποινη πράξη του. Να που η μαφία συγκεντρώνεται με πρόσχημα τη Δημοκρατία. Τώρα θα απολογούμαστε, χωρίς έλεος, μέχρι νεοτέρας, για κάτι που του άξιζε το έλεος. Να που έρχεται η μέρα που όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας θα έχουν αξία, αλλά δεν θα ενδιαφέρουν κανέναν, διότι δεν θα έχουμε με ποιον να τα μοιραστούμε. Άρρωστοι είμαστε εδώ και χρόνια. Η διαφορά είναι ότι σήμερα τα συμπτώματα επιζητούν δικαίωση.

Πραγματικά, ζω για την ώρα που θα ζήσει η Δημοκρατία τι σημαίνει λαϊκή κυριαρχία. Θα δούμε τότε τι σημαίνει να φοβάσαι αυτόν που αντιδρά, επειδή έφτασε στο αμήν. Θα δούμε τότε πώς ο πολιτισμός διδάσκει και διδάσκεται. Ζω για τη στιγμή που θα διαδηλώσουμε, όχι για τη διεκδίκηση των όποιων υλικών παροχών και απολαύσεων, αλλά από συνειδητοποιημένη απόφαση ότι αξίζουμε έναν ανθρωπινότερο και ουσιαστικότερο Κόσμο. Θα διαδηλώσουμε με εμπιστοσύνη στο σύνθημα: "Ζητούμε τις αξίες μας.", "Ελάτε να επανασυστηθούμε".

Σε ό,τι με αφορά, κάποτε υποσχέθηκα στον εαυτό μου αυτόν τον «Άνθρωπο» να τον υπερασπίζω. Και δεν μου αρέσει να χάνω· ούτε εγώ ούτε οι πεθαμένοι μου. Αρκετά στην υποτέλεια συνηθίσαμε και παρασυνηθιστήκαμε-παραγνωριστήκαμε. Δεν λέω ότι είμαι λυπημένος. Δεν μπορώ, όμως, να πω ότι δεν είμαι και ανήσυχος. Αν έχω κάποια ευχή να κάνω, ημέρα των γενεθλίων μου, είναι κάποτε να δω στους δρόμους χαρούμενους ανθρώπους, διότι τώρα δεν συναντάς εύκολα.