«Χάσμα μεταξύ προόδου και προοδευτισμού!»
Καιρό τώρα η "πολιτική" αντιπαράθεση έχει μπει στα χωράφια εννοιών όπως είναι ο "προοδευτισμός" και ο "συντηρητισμός", εγώ ας θυμίσω εδώ ότι κάθε «-σμος» είναι περιορισμός και το μόνο που κατορθώνουν να κάνουν αισθητό είναι το σύστημα στο οποίο ενggτάσσουν ανθρώπους.
Δυστυχώς, έννοιες, όπως ο αγνός πατριωτισμός, ταυτίζονται συνεχώς με τον εθνικισμό, τον φασισμό και τις ακροδεξιές κορώνες ορισμένων. Το περαιτέρω δυσάρεστο είναι πως ο πολιτικός εκπρόσωπος της χώρας, ο πρωθυπουργός, υποστηρίζει διαρκώς τέτοιες πρακτικές. Ο δε πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης τις επιτείνει.
Το να διαδηλώνεις για την πατρίδα σου θεωρείται πλέον λαϊκισμός και ακροδεξιός φασισμός. Το να κρατάς δηλαδή τη σημαία σου είναι εθνικιστικό, ενώ το να την καις θεωρείται "προοδευτικό-ριζοσπαστικό".
Συνοπτικά, ο όρος "Έλληνας" δεν δηλώνει εθνοφυλετική ιδιότητα, δεν έχει σχέση με το DNA, ούτε αυτό καθεαυτό με τα γεωγραφικά όρια εντός των οποίων γεννήθηκε κάποιος και έλαβε υπηκοότητα. Αν δεν είναι έτσι, τότε η Ελλάδα γιατί καταστράφηκε ολοσχερώς, μιας και θεωρητικά τουλάχιστον κυβερνιέται από "Έλληνες" εδώ και δεκαετίες. Ας μην μπερδευόμαστε, "ελληνικότητα" σημαίνει πολιτισμός και ανοιχτομυαλιά, άρα ούτως ή άλλως μία "συντηρητική" πρόοδο.
Το συχνά ακουόμενο και πολυδιατυπωμένο «πας μη Έλλην βάρβαρος» δεν είναι δηλωτικό ενός διαχωρισμού και ρατσισμού μεταξύ Ελλήνων και αλλοεθνών. Ως βάρβαρος νοείται ο "απολιτίκ", "ο μη μετέχων στα της πόλεως". Η ελληνικότητα αυτή είναι που κράτησε τον Έλληνα ζωντανό να τραγουδά ότι: «Όσο είν' ο κλέφτης ζωντανός Τούρκο δεν προσκυνάει. Κι αν πέσει το κεφάλι του δεν μπαίνει σε ταγάρι. Το παίρνουν οι σταυραετοί να θρέψουν τα παιδιά τους, να κάνουν πήχες τα φτερά και σπιθαμές το νύχι». Τα ήθη και τα έθιμα είναι αυτά που μάζεψαν επί αιώνες τους γραικούς πολίτες γύρω από κοινά τραπέζια για να ξεσηκώσουν κοινούς αγώνες και κοινές ανησυχίες.
Ακριβώς αυτήν την πολιτική ευπρέπεια έχουν μεταστρέψει τα κόμματα με τους κομματάρχες τους σε ένα διαρκές κυνήγι εντυπώσεων και εξουσιομανίας με δείγματα εθελοδουλίας. Από τη στιγμή που γίνουν εκλογές και καταμετρηθούν οι ψήφοι, αρχίζουν αυτομάτως μία νέα προεκλογική περίοδος με τα συνθήματα να κυριαρχούν και τους θεσμούς να ολισθαίνουν ολοένα και περισσότερο.
Αντί να γίνεται σοβαρός διάλογος μεταξύ των κομματικών επιτελείων για τον εξορθολογισμό τού δημοσίου τομέα και της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, για τη βελτίωση της παιδείας και της εκπαιδευτικής διαδικασίας στη συμμόρφωση του ελληνικού πανεπιστημίου με τη δημοκρατική ελευθερία -πράγμα που θα συνεπαγόταν την έξωση των κομματικών νεολαίων από τα πανεπιστήμια- επιλέγονται οι ίντριγκες, η σκανδαλολογία, τα σκάνδαλα και η ευνοιοκρατία, που είναι και τα μόνα που χαρακτηρίζουν την πολιτική ζωή τού τόπου.
Κοντολογίς, αυτό που συνεχίζει να κατατρώγει τον τόπο είναι οι ιδεοληψίες, ο λαϊκισμός και η αρπαχτή.
Επομένως, για ποια συντήρηση της προόδου μιλάμε;