ΕΙΝΑΙ ΒΙΑ ή ΑΠΑΘΕΙΑ;

ΕΙΝΑΙ ΒΙΑ ή ΑΠΑΘΕΙΑ;
____

Η οικείωση τής βιαιότητας ως κουλτούρα είναι η βία. Καθημερινές εικόνες βίας που εισβάλλουν σε ένα σημερινό σπίτι είναι υπεύθυνες για την αναγωγή τής βίας σε αξία πλέον, παρά σε κάτι που συνέβη και πέρασε στη χρονική βαθμίδα τού παρελθόντος ως γεγονός.

Τα σημερινά παιδιά είναι διαρκώς εγκλωβισμένα στη δεκτική παθητικότητα της βίας. Διαρκώς συνεργαζόμενα με βίαιες συμπεριφορές. Τα περισσότερα ηλεκτρονικά παιχνίδια στηρίζονται στην καλλιέργεια βίας στην παιδική συνείδηση ως ακρότατη εκδήλωση επιθετικότητας -πάντα επικρατέστερη και προεπιλεγμένη «λύση»- από κάποιον ισχυρότερο του θύματος. Από κάποιο ισχυρότερο θύμα για την ακρίβεια. «Σκοπός» τής βιομηχανίας των βιντεο-παιχνιδιών είναι να γαλουχήσουν την παιδική συμπεριφορά στο πώς να εξοντώνει τον αδύναμο, κι όχι στο πώς να σέβεται τον ανίσχυρο.

Ο άνθρωπος εξοικειώθηκε με τις βιαιοπραγίες τού πολέμου και την πολεμική του συνείδηση. Έγινε μέτοχος και κοινωνός τής μάχης και του πεδίου της. Κάθε άνθρωπος βλέπει στην τηλεόρασή του, την ώρα τού φαγητού του στο σαλόνι τής τραπεζαρίας του, να απαγχονίζονται πολιτικοί αρχηγοί, να ανταλλάσσουν πυρά αντίπαλα ομαδοποιημένα συμφέροντα, να αλληλομαχαιρώνονται οπαδοί ομάδων που, όταν φοράνε τα διακριτικά ρούχα τής ομάδας τους, γίνονται βάρβαροι που το αίμα δεν είναι αρκετό για να πείσει τον αντίπαλο ότι αρχηγός των ομάδων δεν είναι το κυνήγι τής ιδέας τού ολυμπισμού, αλλά η χρηματιστηριακή αξία κάθε ομαδικού μορφώματος που εκμεταλλεύεται την παράδοση του αθλητικού σωματίου, για να κερδοσκοπήσουν οι παράγοντες και μεγαλομέτοχοι. Χάθηκε η ιδέα μάλλον!

Η "ιδέα" έγινε επιχείρηση που καλύπτεται πίσω από το προσωπείο τού δήθεν κερδισμένου, που, για να διαφημιστεί και να αντέξει, χρησιμοποιεί τον ρατσισμό ως αυτοάμυνα. Τι έχει να διαχωρίσει ο οπαδός τής μιας ομάδας από τη δείνα ομάδα, του ενός κόμματος από το άλλο κόμμα; Το μόνο που μπορεί να χαθεί είναι η ποικιλία στις διάφορες μορφές που λαμβάνει η δυναμική τής εκτονωμένης βίας. Αυτό που στερείται ο πολίτης είναι τον συμπολίτη κάθε φορά. Είναι η αξία τής κοινωνικής ομάδας που παραδίδεται σε καθεστώς οχλοκρατίας που καθορίζει την ιδεολογική αποκλειστική δέσμευση, προς το πρόγραμμα τής οικονομικής πολιτικής που πάντα αλλάζει και πάντα ίδιο είναι. Έτσι αποκτά η αγέλη εκμαγείο ισχύος, όταν είναι να ενώσει τις δυνάμεις της. Η ασφάλεια του πολίτη «ταξικοποιήθηκε», η παιδεία «ταξικοποιήθηκε»· η οικονομία καθορίζει κοινωνικές τάξεις με ρατσισμό. Ποιος κατάλαβε γιατί ο τίμιος εργάτης μιας επαρχιακής πόλης πρέπει να ανήκει στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα σε σχέση με έναν επιχειρηματία κάποιας έπαυλης των προαστίων;

Οι αγέλες δεν πιστεύουν σε ποιότητες χαρακτήρων, αλλά σε ποσότητες συμφερόντων. Βίαιος γίνεσαι όταν «ξεσπάς» στον ορθολογισμό, όπου εκεί, καλύπτοντας προσωπικές σου ανασφάλειες και απορρίπτοντας το συναίσθημα, ενδίδεις σε απροσδιόριστα φαντάσματα. Συναίσθημα θα πει αίσθημα από κοινού. Βία είναι όταν απουσιάζεις από τη λογική των συμπτωμάτων τής ασθένειας, πιστεύοντας σε παρανοϊκές διαστάσεις με το να «διορίζεις» επίμονα ως συνήγορο στο διαρκείας έγκλημά σου τον "Θεό", ασκώντας, ταυτόχρονα, δολοφονική εξουσία στον ίδιο τον άνθρωπο, και άρα στο πρόσωπο του Θεού. Οργανώνονται θρησκευτικές «σταυροφορίες» προς τους «άπιστους» που ακολουθούν παρεξηγημένα προστάγματα. Χάθηκε ο ηγέτης μάλλον!

Είναι βία όταν οι σχέσεις νέων εφήβων σήμερα αρκούνται στην αμοιβαία σεξουαλική εκτόνωση που συχνά οδηγεί στον πλησιέστερο γυναικολόγο για να διακοπεί η ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Είναι βίαιο όταν ένα παιδί αποζητάει «παρεξηγημένες αγκαλιές» με σκοπό να κατευνάσει τις ανασφάλειές του και τη χαμηλή αυτοπεποίθηση του εύθραυστου χαρακτήρα του, χωρίς να ξέρει να διαχειρίζεται τις πραγματικές του ανάγκες. Η σωρευμένη βία νέων παιδιών που φανερώνεται σε συνθήκες εκτάκτου ανάγκης με φαινόμενα παράνομα και έκνομα, οι διάφορες εξαρτήσεις, η παραβίαση νόμων και απαγορεύσεων τής πολιτείας, οι αντιδραστικές πρωτοβουλίες με οργανωμένες κινητοποιήσεις γύρω από ανύπαρκτους επικείμενους φόβους, είναι πασίδηλο ότι «αποσκοπούν» στην αντιμετώπιση εσωτερικών κρίσεων που αφορούν την ταυτότητα τού εφήβου. Η εξαγωγή αυτής τής κρίσης αυξάνει επιπλέον το βίαιο, που, με τη σειρά του, προκαλεί την ασθένεια της καχυποψίας.

Η φτώχεια είναι βία. Η ανέχεια εγκλωβίζει την προοπτική τού μέλλοντος και το απελπίζει με το άτομο να προκαλεί το καθετί βίαιο... η πείνα ανατροφοδοτεί το ένστικτο και το ένστικτο με τη σειρά του παραγκωνίζει τον πολιτισμό που οικοδομείται λίγο-λίγο εδώ και αιώνες κάθε που «υποχωρεί» ο εγωισμός τού ανθρώπινου ενστίκτου ενώπιον τού πνεύματος κοινωνίας και συναλληλίας που γράφει ανθρώπινη ιστορία. Είναι ύπουλη βία η καταναλωτική μανία που έχει εγκαταστήσει τη «νέα μορφή φτώχιας», η οποία καταδιώκει τον σύγχρονο άνθρωπο για ολοένα και περισσότερη απόκτηση υλικών αγαθών με κάθε κόστος. Θυσιάζει αρχές, αξίες και ιδανικά με αποτέλεσμα να κορυφώνεται η βουλιμία για το περισσότερο και μάταιο. Για το «άνετο» και «φιλήδονο».

Η ανθρωπότητα, ως βάπτισμα πολιτισμού, εξοικειώνεται με εικόνες βίαιες, σαν να είναι σε κινηματογραφική αίθουσα όπου τρώει ποπ-κορν μπροστά στη μεγάλη οθόνη, που προβάλλει γουέστερν στην άγρια ζούγκλα.

Όλη αυτή η πολεμική συμπτωματολογία αναβιώνει στη σχολική τάξη, όπου ο ανταγωνισμός, και όχι η άμιλλα, είναι αυτός που θα επικρατήσει. Ομάδες εφήβων μαθητών πλέον δίνουν ραντεβού στις πλατείες για να συγκρουστούν «μονομαχώντας». Επιβάλλουν τις αρρωστημένες «αρέσκειές» τους σε οποιονδήποτε συναντήσουν. Δεν συζητούν. Επιβάλλονται ο ένας στο σώμα τού άλλου. Η βία επιβάλλει τον μυϊκά ισχυρότερο και εξοντώνει τον πιο αδύναμο. Η αυτοπεποίθηση ορίζεται από το πορτοφόλι και το ακριβοπληρωμένο "φαίνεσθαι" που εύκολα μπορεί να αποκαλυφθεί και να γυμνώσει το κάλπικο και ασύμφωνο με τη ρεαλιστική πραγματικότητα.

Παλαιότερα οι πλατείες ήταν γεμάτες από παιδιά που παίζανε ανέμελα και ξέγνοιαστα. Σήμερα αυτό που κυριαρχεί είναι το "έχειν" διά μέσω τού "φαίνεσθαι" τής εικονικής πραγματικότητας. Το σώμα χάνει την αξία του από τη μόδα. Το προσωπικό στυλ καθηλώνεται στη μόδα αυτού που αναζητεί αγοράζοντας η κατευθυνόμενη μάζα κάθε φορά. Η προσωπικότητα ως ιδιαίτερη επιλογή χαρακτηριστικών εκπίπτει και υπαναχωρεί στην ανάγκη για αναζήτηση της μοναδικότητας. Η καχυποψία κορυφώνεται. Ο "άνθρωπος" συρρικνώνεται.

Συμβουλές γονέων πηγάζουν από το ένστικτο. «Στην ανάγκη κλώτσα... χέρια και πόδια έχεις... δεν είναι φυσιολογικό να επιτρέπεις να σε αδικούν... εσύ είσαι παιδί τού τάδε... μην είσαι χαζός... να είσαι άντρας...». Δεν μπορούν να έχουν αντοχές στηριγμένες σε υπόβαθρο πολιτισμού όλα αυτά. Ένας πολιτισμός που στηρίζεται στην εκμετάλλευση του ανίσχυρου είναι μοιραίο να εκβαρβαριστεί.

Πόσοι γονείς είπαν στα παιδιά τους πρόσεχε τον πιο αδύναμο από εσένα και μην αποκτάς χαρακτηριστικά χούλιγκαν στα γήπεδα και στους δημόσιους χώρους; Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είναι πολλοί οι γονείς αυτοί. Αν ήταν έστω αρκετοί, τότε οι ηλικιωμένοι θα κάθονταν στα αστικά λεωφορεία, χωρίς να αναμένουν το μοναδικό φιλότιμο κάποιου νέου, που από το ασυνήθιστο τής πράξης του, καμιά φορά, θα χαρακτηριστεί ευκόλως ως ευγενής. Τώρα όλοι είναι αφοσιωμένοι στα κινητά που θαμπώνουν τα μάτια τους και στα ακουστικά που σφραγίζουν τα αφτιά τους, για να μην τους ενοχλεί ο έξω χώρος. Δεν συγκινεί η ανάγκη τού άλλου!

Πόσοι δάσκαλοι είναι αυτοί που δώσαν προτεραιότητα στον «κακό» μαθητή, για να πάρει θάρρος και να ξετυλίξει τον συλλογισμό του; Και πόσοι καθηγητές είναι αυτοί που καταξιώθηκαν στη «βούληση τού επιθυμητού» να κρίνουν ενώπιον ενός γονιού ότι το παιδί τους δεν διαβάζει; Εκείνη την ώρα το μόνο που παραδέχονται είναι ότι δεν ξέρουν να κάνουν τη δουλειά τους. Το μόνο που ξέρουν οι περισσότεροι είναι να βαθμολογούν και να αναμένουν το κύρος που τους επιφυλάσσει η ετικέτα τού επαγγέλματος, και του δεδομένου μισθολογίου.

Χάθηκε ο δάσκαλος μάλλον! Τον πρόλαβε η βία τού γονιού στους ελληνικούς δρόμους που σκοτώνονται εκατοντάδες νέοι άνθρωποι ετησίως. Τον πρόλαβε η απερισκεψία του να καπνίσει σε δημόσιο χώρο και να πετάξει το άδειο ποτήρι τού καφέ του στο περιβάλλον. Τον πρόλαβε η επιδίωξη στο συμφερότερο με κάθε κόστος, στηριζόμενος στο ότι: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!». Το ερώτημα είναι: «Με κάθε κόστος;»· ακόμη κι όταν οδηγεί μια ολόκληρη κοινωνία στον εθισμό τής βίας;

Τον «ρήμαξε» η κοινωνική απάθεια που τον εγκατέστησε ως βία! Μόνο που λησμόνησε ότι, όταν η βία εγκαθιδρύεται ως συνείδηση, κοινωνικοποιείται η αντίληψη να επιτίθεσαι στο ό,τι σε αδικεί και έτσι καταργείται και η ζωή τής ελευθερίας τού «αδικήσαντος»!

Η ΑΠΑΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΒΙΑ!