«Λαός που ξεχνά τις ρίζες του είναι μοιραία καταδικασμένος σε αφανισμό.»

Η "μεταπολίτευση" στήθηκε στα συνθήματα: περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη δικαιοσύνη, περισσότερη ελευθερία. Όλα μα όλα στην υπηρεσία τής ελληνικής διάσωσης. Της ελληνικής ως ελληνικότητα και κρατική οντότητα. Τυπικά τουλάχιστον η Ελλάδα δεν πέθανε. Ο Ελληνισμός ιστορικά δεν εξαφανίστηκε.

Ο πρωθυπουργός μίλησε στις προγραμματικές του δηλώσεις από βήματος Βουλής ότι θα αναμορφώσει το ιστορικό κέντρο τής πρωτεύουσας. Θα αναμορφώσει την πολύπαθη και πολυπόθητη από παλιά περιοχή των δύσφημων Εξαρχείων. Θα γκρεμίσει το έκτρωμα των φυλακών Κορυδαλλού για να δημιουργήσει πάρκο αναψυχής. Πράγματι, δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι αυτά είναι αναγκαία να συμβούν.

Σοβαρό αντιπολιτευτικό επιχείρημα θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς συλλογιζόμενος ότι, όταν σε ένα κράτος με έντεκα εκατομμύρια πληθυσμό, τα τέσσερα εκατομμύρια κατοικούν στην πρωτεύουσα και το ένα εκατομμύριο στη Θεσσαλονίκη, αυτό το κράτος, με λογική συνέπεια και εκ των συνθηκών, είναι δύσκολο να συνεχίσει να υπάρχει ιστορικά. Έχει εξασφαλίσει τον ιστορικό του αφανισμό.

Ποια θα μπορούσε να είναι όμως η συνταγή νεκρανάστασης; Για να ξαναζήσει η πεθαμένη κοινότητα του χωριού δεν χρειάζονται παροχές οικονομικές σε μισθούς και συντάξεις και άλλα τέτοια ευχολόγια. Δεν χρειάζονται νέα τμήματα σχολών για να τονωθεί η κοινοτική οικονομία. Η ελληνική επαρχία συντηρείται και αναπτύσσεται έχοντας καλό σχολείο και επενδυτική διάθεση, με κίνητρα, γύρω από τον πρωτογενή τομέα. Η γεωργία και η κτηνοτροφία είναι ο κορμός ανάπτυξης της Ελλάδας. Η πλατεία τού χωριού θα ζωντανέψει πάλι εάν κατορθώσει να απεξαρτηθεί από τις υπηρεσίες τής πόλης. «Αποκέντρωση» μπορεί να επέλθει με αναβάθμιση των υποδομών Υγείας και των σχολικών μονάδων στις επαρχίες. «Αποκέντρωση» επέρχεται με τη στήριξη της παραγωγής με ελάχιστη φορολογία, την ανάπτυξη τραπεζικού συστήματος για να υπάρχει πρόσβαση στις συναλλαγές απρόσκοπτα και την κάλυψη όλων των περιοχών τής Ελλάδας από άκρη σ' άκρη με σύγχρονα έργα υποδομής στο συγκοινωνιακό δίκτυο. Με μία φράση, «αποκέντρωση» υφίσταται μόνον όταν το χωριό θα απαγκιστρωθεί από τον υπηρεσιακό συνωστισμό τής μεγαλούπολης. Δυστυχώς, η τόνωση της μεγαλούπολης ατόνησε την παράδοση του τόπου κι ένας τόπος που παραδίδεται στους ξέφρενους ρυθμούς τής εκκοσμίκευσης ξεχνά τις ρίζες του, δηλαδή αποπροσωποποιείται. Στους δρόμους των επαρχιών δίνεται έμφαση στην προσωπικότητα, ενώ στα συνωστισμένα κέντρα των μεγαλουπόλεων δίνεται έμφαση στο πλήθος, που όσο μεγαλύτερο είναι τόσο περισσότερη κατανάλωση θα υπάρχει.

Αυτή η αποπροσωποποίηση είναι ακόμη εγκληματικότερη όταν τα σχολεία σήμερα απασχολούν τους νέους χωρίς λόγο και αντίκρυσμα στη διαμόρφωση προσωπικότητας. Η γλώσσα εξημερώνει τον άνθρωπο, τον ανακουφίζει κι αυτό διότι είναι η έκφρασή μας, η διατύπωση της θέσης μας, η εξωτερίκευση του συναισθήματός μας. Πόσοι μαθητές σήμερα αποφοιτούν από τα Λύκεια σχολεία τής χώρας και είναι λειτουργικά αναλφάβητοι; Ο λειτουργικός αναλφαβητισμός, βέβαια, σήμερα βαπτίζεται από πολλούς δασκάλους ως δυσλεξία τού παιδιού. Δεν είναι δυσλεξία σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Είναι έλλειψη διδασκαλίας από έναν δάσκαλο που τείνει να λάβει τυπικά υπαρξιακό ρόλο στη σχολική τάξη. Οι σολοικισμοί, οι βαρβαρισμοί και τα επινοήματα γλωσσικών εξάψεων απομακρύνουν το πρόσωπο από τη γνήσια γλωσσική έκφραση. Σήμερα ο κόσμος δεν συζητεί, φοβάται και επιβάλλει την παρουσία του εικονικά μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Πλέον υπάρχουν μηνύματα με σύμβολα και ξαναζωντανεμένα εικονικά ανθρωπάκια. Πώς να υπάρξει ελπίδα νεκρανάστασης;

Αυτά έχουν να κάνουν με την εσωτερική ταυτότητα του Έλληνα. Η νομική ταυτότητα του ελληνικού στοιχείου περιγράφεται στους δείκτες των δημογραφικών δεδομένων. Το δημογραφικό πρόβλημα είναι απολέμητο από τις κυβερνήσεις δεκαετίες τώρα. Το δημογραφικό είναι πρόβλημα πολιτικής βούλησης και δεν αντιμετωπίζεται με οικονομικές παροχές που θα το πατάξουν όπως τη φοροδιαφυγή. Αλίμονο εάν συνδέεται η γέννηση ενός μωρού με τα οικονομικά οφέλη που θα λάβει η οικογένεια. Αλίμονο εάν εργαλειοποιηθεί το άτομο στο βωμό τού κέρδους. Οι ανάπτυξη της οικογένειας χρωστάει στους γονείς πολλά, η δε ανατροφή των παιδιών χρωστάει παρά πολλά στην Ελληνίδα μάνα. Η κοινωνία χρωστάει πολλά σ' αυτήν τη μάνα, κι έτσι πρέπει να την αντιμετωπίζει, όχι με ευκαιριακά επιδόματα. Τρόποι υπάρχουν. Και θα υπάρξουν περισσότεροι εάν η μητέρα, ως γυναίκα, δεν διεκδικεί τον ρόλο της μέσα από φεμινιστικές κορώνες που ταλαιπωρούνται από καταδιωκτικά σύνδρομα καταπίεσης και οικονομικής δήθεν ανεξαρτητοποίησης. Καιρός είναι να πιστέψει ότι όλα αυτά τα βιώνει. Η σύγχρονη γυναίκα είναι ελεύθερη να δράσει όπως θέλει και η όποια περαιτέρω αγωνία και αμφιταλάντευση γύρω από την ελευθερία της επιφέρει τα αντίθετα αποτελέσματα.

Το προσφυγικό εμφανίστηκε ως ζήτημα και έχει εξελιχθεί σε πρόβλημα ανθρωπιστικής κρίσης που εντείνει και το δημογραφικό. Δημιουργεί προβλήματα τα οποία δεν προκαλούν καθαυτό οι πρόσφυγες αλλά η διαχείριση των προσφυγικών ροών που είναι θύματα εκμετάλλευσης και διπλωματικού τακτικού μικροψυχισμού τής Τουρκίας. Όταν έχεις ως διπλωματικό επιχείρημα ότι: "Καθίστε καλά, γιατί θα σας γεμίσω τις ακτές με άψυχα κορμιά παιδιών..." , είσαι μικρόψυχος. Το ίδιο μικρόψυχος είσαι κι όταν ενδίδεις στις αξιώσεις τού σχιζοφρενή τροφοδοτώντας τον οικονομικά, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση τροφοδοτεί τον Ερντογάν με δισεκατομμύρια για τα οποία δεν τον ελέγχει πώς τα χρησιμοποιεί. Η Ευρώπη έχει χάσει τη σοβαρότητά της στο ρωμαϊκό: "τηρητέες οι συμβάσεις". Κάθε μέρα δημιουργούνται αμαλγάματα "καραβανιών" κατευθυνόμενα από τον τακτικισμό των νεοταξιτών τής αήθειας. Δεν γεμίζουν με τίποτα τα αχόρταγα κουτάλια τους. Κι όταν δεν χορταίνεις από το κουτάλι σου θες να φας και τους άλλους γύρω σου. Κανείς δεν μιλάει για το πόσα δισεκατομμύρια χρειάζονται για να ανοικοδομηθεί η Συρία. Κανείς δεν μιλάει για το πατριωτικό σθένος των Κούρδων που διεκδικούν τις αξίες τους στο μέτωπο του πολέμου. Κανείς δεν μιλάει για τις γενοκτονίες από πλευράς τής Τουρκίας. Γενοκτονία των Αρμενίων, των Ποντίων, των Ασσυρίων και των Κούρδων. Κανένας Ευρωπαίος κυβερνήτης δεν κάνει λόγο για το ότι συντελείται παγκόσμιος πόλεμος πολιτισμών-θρησκειών. Κανείς δεν επισημαίνει ότι "ιερός πόλεμος" δεν υπάρχει και τώρα του υπάρχει αποσκοπεί στο να εκριζώσει αξίες που απαιτούν διαρκή πόλεμο με τα έσω μας. Δεν είδα την Ευρώπη να θεσπίζει νόμους για τους ευρωπαίους που χτυπάνε με τρομοκρατικά και τρομοκρατημένα, τολμώ να πω, καλάσνικωφ τις ευρωπαϊκές αξίες. Δεν είδα ως πολίτης να ποινικοποιεί το "τζιχαντ" δια νόμων. Όποιος δηλώσει "τζιχαντιστής" είναι εγκληματίας, όπως και όποιος είναι "σταυροφόρος" είναι βάναυσος εγκληματίας. Δεν λένε πολλοί ότι οπαδισμός και Θεός είναι έννοιες ασύμβατες και αντισυμβατικές. Ο "σύγχρονος" Χριστιανός έχει καταντήσει οπαδός μιας θρησκείας, σε μια Δύση, η οποία δεν είναι χριστιανική αλλά τυπολατρική. Το ευρωπαϊκό στερέωμα κινδυνεύει να απολέσει έναν από τους τρεις κίονες του αετώματός του.

Αυτό το κενό μεταξύ πίστης και αναξιοπιστίας έρχεται να το καλύψει η βαρβαρότητα από τα ανατολάς μας. Ελληνισμός χωρίς Ορθοδοξία δεν έχει προοπτική επιβίωσης. «Ό,τι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία για τον κόσμο», υποστηρίζει με παρρησία ο Άγγελος Σακκέτος. Ας μου επιτραπεί να προσθέσω ότι όποιος πιστεύει ότι ο "Έλληνας" τα έκανε όλα σωστά, ας μην ξεχνά ότι ξέχασε να κάνει την αυτοκριτική του. Πρέπει να αναλογιστεί ότι αφού έχει τόσα φώτα, γιατί πτώχευσε τόσο πολύ. Μάλλον ο ελληνισμός έδωσε όλα τα φώτα στον κόσμο αλλά παραθεώρησε να κρατήσει κάποια κι αυτός. Η νέα γενιά οφείλει να αναγνωρίσει για να γνωρίσει.

Η συνειδητοποίηση αυτού τού τελευταίου ίσως να αποτελεί και τη μοναδική φανερή συνταγή νεκρανάστασης.