Παρα-χρήμα έρωτας!

Εδώ και δεκαετίες όλες οι κυβερνήσεις διατείνονται ότι φέρνουν αέρα αλλαγής και επαναστατικής ρίξης με τη ζώσα πραγματικότητα του πολίτη. Αυτό που συμβαίνει όμως είναι η ισχυροποίηση της αντιεπαναστατικής ιδιοτέλειας των κομμάτων. Κι αυτό, όχι γιατί το πολιτικό έργο είναι αδύναμο, αλλά γιατί η ανθρώπινη φύση είναι διεφθαρμένη.

Οι ιδεολογίες εμφανίστηκαν τη στιγμή που το χρήμα έγινε ο διαχειριστής αντιλήψεων και ο προαγωγός τού ενστίκτου τής ανθρωπόμορφης φύσης. Οι ιδεολογίες κρύβουν ένστικτα! Αλήθεια αυτοί που αναμασούν τις ιδεολογίες έχουν αναλογιστεί ότι από μόνος του ο όρος είναι διεφθαρμένος; Κανονικά δεν θέλουμε τον "λόγο περί των ιδεών" αλλά τις ιδέες. Ακούγεται σαν αυτό που κυριαρχεί στους τηλεοπτικούς διαλόγους ως «αφήγημα». Μας λένε στην ουσία ότι μας παραμυθιάζουν!

Η ετυμολογική προέλευση του χρήματος μαρτυρεί το αποτέλεσμα της ενέργειας της ανάγκης και άρα ταυτίζεται με τη χρηστική του σκοπιμότητα και την ωφέλιμη διευκόλυνση. Ακριβώς αυτή η ανάγκη τού χρήματος και των επιδόσεών του είναι που ορίζει εν πολλοίς και τις σχέσεις των ανθρώπων. Πολλοί σήμερα δεν μπορούν να ερωτευθούν, καθώς ταυτίζουν τον έρωτα μόνον με τη χρήση τού άλλου. Ερωτεύονται αυτό που τους εξουσιάζει και εγείρει ένστικτα πρωτόγονα και άκρως υλιστικά.

Παρόλο όμως που αυτή είναι η νοοτροπία και γαλούχηση του σύγχρονου ανθρώπου στον τρόπο ζωής, διαμαρτυρόμαστε για τη «διαπλοκή» των πολιτικών με το χρήμα. Όλες οι κομματικές παρατάξεις αποκηρύσσουν την εξαγορά προσώπων ή και κομμάτων από συμφέροντα, τα οποία δημιουργούν νεόπλουτους αρχομανείς κομματανθρώπους και οι οποίοι πίσω από παραπετάσματα καταχρώνται δημόσιο χρήμα. Κανένα κόμμα όμως δεν έφερε προς ψήφιση, ή έστω επεξεργάστηκε, σχέδιο νόμου που θα ελέγχει και θα απαγορεύει την αρπαγή δημοσίου χρήματος. Η κλοπή τού χρήματος που είναι προορισμένο για τον πολίτη ως αδίκημα είναι θανάσιμο για την κοινωνική εξέλιξη. Πώς θα μπορούσε να μην είναι τη στιγμή που η κάθε μορφής κλοπή αποτελεί συνάμα βάναυσο τρόπο κατάργησης της προοπτικής τού άλλου! Δηλαδή αφαίρεση του δικαιώματος στη ζωή.

Ας μην γελοιόμαστε, ο έρωτας για το χρήμα στην ελληνική κοινωνία είναι διάχυτος. Ένας έρωτας που δεν έχει να κάνει με την ποιότητα την ελληνική, την αρχοντιά, τη γενναιοδωρία, την πολυτέλεια, με το "έξω καρδιά" και το πραγματικό γλέντι. Έχει να κάνει με την ποσότητα ενός επικίνδυνου ξεφαντώματος. Μιας παραζάλης που δεν επιθυμεί το ένα εκλεκτό ποτήρι κρασί με φίλους αλλά τα πολλά άδεια μπουκάλια ουίσκι στα τραπέζια τής φιγούρας των πανηγυριών τού μεγαλοαστισμού. Και πώς να μην τα επιθυμεί αφού όλη μέρα τα ΜΜΕ προβάλλουν "κοσμο-είδωλα" σεξομανίας, αγένειας, πολιτικαντισμού, έναν πολιτισμό βαρβάρων. Ένας λαός που έχει ξεχάσει να ερωτεύεται, έχει απολέσει την ικανότητά του να αγαπά.

Η λύση ίσως να μην βρίσκεται πολύ μακριά. Ίσως να βρίσκεται στο σχολείο τής γειτονιάς που χρειάζεται μεταρρύθμιση. Ένα σχολείο που έχει ως ρόλο να εργαλειοποιεί τον μαθητή και να τον προετοιμάζει επιστήμονα προς χρήσιν. Να παράσχει φόρτο εγκυκλοπαιδικών γνώσεων για να δημιουργήσει τεχνοκρατία σ' αυτόν τον πολιτισμό που τείνει να γίνει εντελώς ανέραστος. Το σχολείο δεν αναζητεί τον άνθρωπο ως συνάνθρωπο. Καθημερινώς ο νέος μαθητής ανακαλύπτει την ταυτότητα των μαθηματικών χάνοντας την προσωπική του ταυτότητα.

Ποιος Υπουργός Παιδείας επιχείρησε να στήσει μια σχολική τάξη που θα φέρει τους μαθητές ως αυριανούς ανεξάρτητους πολίτες σε σχέση κοινωνίας και ευθύνης; Αυτό, βέβαια, προϋποθέτει καλλιέργεια της πεποίθησης "είμαι πολίτης" γεγονός που, αν συνέβαινε, ίσως να διακινδύνευαν οι θέσεις εξουσίας πολλών. Η παιδεία είναι εχθρός των κομματανθρώπων, διότι καλλιεργεί λόγο συνείδησης.