“Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Αλλά τον δηλώνουν!”
Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν στιγμές που ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να μείνει με τη φόρμα του, με τις πιτζάμες του, μακριά από τους κόμπους τής γραβάτας και το άγχος των ατσαλάκωτων κουστουμιών.
Σίγουρα όμως, η κάθε περιβολή συμβιβάζεται με την αντίστοιχη περίσταση. Όπως όλα αυτά έχουν να κάνουν και με την τοποθέτηση των προσωπικών μας ορίων. Κάποιες κακές στιλιστικές επιταγές τής σύγχρονης "αριστεράς" υπαγορεύουν ότι οι άνθρωποι-σύντροφοι δεν πρέπει να παρουσιάζονται με κοστούμια και γραβάτες, διότι με αυτόν τον τρόπο κατορθώνουν να ξεχωρίσουν και να ταυτιστούν με τα «λαϊκά» κοινωνικά στρώματα, λες και η εκάστοτε κυβέρνηση δίνει όρκο να υπηρετεί μία μερίδα των πολιτών και άρα, το μερικό συμφέρον τού ελληνικού λαού.
Το προτιμότερο είναι να ξεχωρίζουν οι εκάστοτε κυβερνώντες από άποψη επιχειρημάτων, από άποψη "είναι" κι όχι από άποψη "φαίνεσθαι". Αυτό είναι ένα από τα καθοριστικά λάθη της κυβέρνησης Τσίπρα, που απ' ότι φαίνεται δεν έχει αντιληφθεί ακόμη, καθώς χρησιμοποιήθηκε από ορισμένους κυβερνητικούς εκπροσώπους ευρωπαϊκών χωρών το βράδυ τής περιβόητης πολύωρης διαπραγμάτευσης, ως ένα καλό επιχείρημα για τη γελοιοποίηση και την άμεση απόρριψη των αιτημάτων τής ελληνικής πλευράς. Αιτήματα τα οποία πράγματι σε μεγάλο βαθμό ήταν και συνεχίζουν να είναι προς τη σωστή κατεύθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της σύσφιγξης των ευρωπαϊκών σχέσεων.
Η σοβαρότητα είναι αρετή! Την οποία ο κύριος Τσίπρας ούτε διαθέτει, ούτε είναι σε θέση να αντιληφθεί τη σημασία και την αξία της. Η ευγένεια είναι δηλωτική τής σοβαρότατης· και σίγουρα καθόλου συμβιβασμένη με τη συμπεριφορά και τους τρόπους τού Έλληνα πρωθυπουργού απέναντι σ' έναν αρχηγό κράτους. Τώρα αν αυτός είναι της Αμερικής ή οποιουδήποτε άλλου κράτους μικρή σημασία έχει μπροστά στην έλλειψη αρετής.
Όλα αυτά δηλώνουν τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται ορισμένοι για τους θεσμούς και πώς έχουν αντιληφθεί το ρόλο τους σε θεσμικό και προσωπικό επίπεδο.
Το επικίνδυνο είναι ότι αν όλα αυτά δεν τα έχεις αντιληφθεί και δημοψηφίσματα κάνεις, άκαιρα και άκυρα, για να εξασφαλίσεις τον μύθο τής δήθεν αριστεράς και σε παρακρατικές και παραθρησκευτικές οργανώσεις επιτρέπεις την ημέρα τού Πολυτεχνείου να καίνε την ελληνική σημαία και, επειδή δεν καίγεται και εύκολα μια τέτοια σημαία, επιτρέπεις να σκίζεται το εθνικό υπέρτατο σύμβολό σου μετά βίας και να τσαλαπατάται.
Ο πρωθυπουργός από τη στιγμή που εξελέγη και συγκρότησε κυβέρνηση το μόνο που κάνει είναι να φιγουράρει χωρίς κοστούμια και γραβάτες και να παίζει το ρόλο του αντισυστημικού που συνεχώς αγωνίζεται για το λαϊκό συμφέρον. Δεν κατανοεί όμως, ότι με τις προσωπικές του αποφάσεις το μόνο που συντηρεί είναι την παθογένεια του συστημικού συστήματος.
Η αλήθεια είναι ότι ο εξωτερικός και φαινομενικός καθωσπρεπισμός δεν εξασφαλίζει και τον ενάρετο άνθρωπο. Δεν δηλώνει και την εξαίρετη πολιτική παιδεία. Όταν όμως στέκεσαι σ' ένα κοινό θεσμικό τραπέζι μαζί με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους "ηγέτες", καλό είναι να προσπαθείς να τους πείσεις ότι η διαφορά των δικών σου επιχειρημάτων έχει να κάνει με το περιεχόμενο της ουσίας ως προς τη σημερινή βιώσασα κατάσταση κι όχι να χαραμίζεις το δίκαιο περιεχόμενο των επιχειρημάτων σου για τον λαό που εκπροσωπείς στην εξωτερική στιλιστική επιλογή σου. Αυτό που αναμένεται να συμβεί σε μια τέτοια περίπτωση είναι να σπεύσουν ορισμένοι κύκλοι και κυκλώματα της Ευρωπαϊκής οικογένειας και της παγκόσμιας πολιτικής ζωής να σε χαρακτηρίσουν εύκολα ως τραγελαφικό στοιχείο, που στο μόνο που αποσκοπείς είναι να τινάξεις την ευρωπαϊκή ιδέα στον αέρα.
Το βέβαιο είναι ότι η αριστερά εκτός από την αναθεώρηση ορισμένων ιδεολογικών της γραμμών και της σοβαρής αυτοκριτικής που πρέπει να κάνει μαζί με την αποκήρυξη ορισμένων λανθασμένων ενεργειών από κοινού με το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα, πρέπει να ανανεώσει και την γκαρνταρόμπα της.
Ας ελπίσουμε, τουλάχιστον, ότι στον πρόεδρο Ομπάμα φεύγοντας του έδωσαν μαζί τα ελληνικά παραδοσιακά δώρα τα οποία πιστοποιούν εμπράκτως την ελληνική φιλοξενία την οποία με καμάρι μνημόνευσε ο πρόεδρος Ομπάμα.
Τέλος, είναι καιρός να καταλάβει ο πρωθυπουργός, που εξελέγη με το επιχείρημα και το σύνθημα: η «ελπίδα έρχεται» -ένα νόημα ειλικρινές κατά τα άλλα από πλευράς του, μιας και δεν προσδιορίζει την άφιξή του σε συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο- ότι με την πολιτική που ακολούθησε και συνεχίζει να ακολουθεί, πιθανώς να δικαιώσει τα κακά παιδιά τού Πολυτεχνείου, τα οποία ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τα δεινά που περνά ο τόπος σήμερα. Κι αυτό, γιατί, όπως αποδεικνύεται από την αντικειμενική κρίση τής ιστορίας, όποιος τον ενδεχομένως εξ αρχής γνήσιο -θέλω να πιστεύω- πολιτικό του αγώνα τον κάνει προσωπική ιδιοτέλεια και εξαγοράζει τον ηρωισμό τής στιγμής για να τον κάνει κατεστημένο σαράντα και πλέον ετών, μόνον ήρωας και δημοκράτης δεν μπορεί να λέγεται. Όπως και το άτομο που εκλέγεται για να τους απομακρύνει από τον πολιτικό βίο και δεν το κάνει, μόνο πρωθυπουργίσιμο δεν μπορεί να είναι, αφού έχει απεμπολήσει τα χαρακτηριστικά που συγκροτούν μια ηγετική φυσιογνωμία.