"Τα τρένα που φύγανε δεν γύρισαν ποτέ." (ποίημα)

Τα τρένα που φύγανε δεν γύρισαν ποτέ.

Πιάνει η ζωή κατήφορο
με τρένα και καράβια
και δεν λυπάται ο Θεός
που στέλνει τα φιρμάνια.

… κι όλο γεμίζει ο νους εδώ
με τρέλα σε λιμάνια.

Με εισιτήριο νωρίς κάναμε ανταρσία
πάμε κι εμείς στη μοίρα μας να πούμε για μαφία.
Πάμε Κυρά και Μάνα μας μια βόλτα στο φεγγάρι
γιατί εδώ ο ουρανός δεν θέλει το δοξάρι.
Με όνειρα φορτώσαμε του τρένου τα βαγόνια…
για να φορτώσουν οι θεοί πολλές ψυχές με χώμα.

Όλα κάπως σήμερα… αναρωτιέμαι πάλι
δεν είναι η μέρα που έρχονται κελαηδιστά πουλάκια (;)
αποδημούν τα χρώματα
αποσκευές φυλάνε
για Άνοιξη μας είπανε πως δεν ξαναγυρνάνε.

Τα χελιδόνια άργησαν στου ουρανού την νιότη
να τιτιβίσουν άχαρα το πένθος τού δεσπότη.
«Δεν είναι ο κόσμος μάταιος!» οι άνθρωποι το θέλουν.
Με εισιτήριο κενό κι αποσκευές μεγάλες
βάζω για πλώρη τον Θεό ως νέος Αστρολάβος
θέλω να δω πώς είναι εδώ χωρίς κεριά και θρήνους.

Στον τελευταίο τον σταθμό
απόψε ατενίζω
μια γη που δεν με έμαθε
να λέω ό,τι δακρύζω.

… «Και ταξιδεύω μοναχός χωρίς απελπισία
εμένα δεν μου χάρισαν για λίγο αθανασία».

«Δεν λειτουργεί πηδάλιο!» φωνάζει
στο ξαφνικά το τέλος.
Με τύχη βάλαμε μπροστά
να οδηγούμε πάλι.

Ο ελεγκτής με ξύπνησε με τα φτερά στον ώμο.
Μου 'πε: «πάμε ταξίδι μακρινό»
χωρίς τον αστυνόμο.
«Άλλοι κοιμούνται…» φώναξα
«μισό να τους ξυπνήσω»
και μία μάνα ορφανή ξυπνάει πίσω-πίσω
με σίδερο τον πόνο της
που δεν τον σώσαν λόγια.
«Ψάχνω τον γιο μου έρημη και αξόδευτη σαν μάνα
για να του πω πως είναι εκεί τα ρούχα και το γάλα.
Αν είσαι σκληρό το σήμαντρο
χτύπα καρδιάς τη μάνα
κι αν είσαι η μάνα δυνατή
λιώσε της γης τη λάβα».

Μα τι βοή ακούστηκε
απ' τα μπροστά βαγόνια
κι ας είπαν πως δεν ξέρανε ότι γίνανε τα σίδερα σεντόνια·
για να πετάξουνε ψηλά με ομορφιά και πάθος
χωρίς να δίνουνε καμιάς τής συμφοράς το λάθος.

Και μες στην άγρια σιωπή ακούμε μια λιακάδα
να απαιτεί το δίκιο της κι ας είναι μια ψιχάλα:
«Κε. Σταθμάρχα, εκκρεμούν χρωστούμενες αλήθειες…
πληρώσαμε εισιτήριο για της ζωής τη φάρμα.
Όλη η ζωή δεν άξιζε για μια παλιοδεκάρα·
κι ας είπαν πως πηγαίνουνε ενάντια τα κάρα».

«Καλό ταξίδι!» φώναξαν.
Άστα Κυρά των μακρινών, ταξίδια μη γυρεύεις.
Κούνα μαντήλι πιο λευκό κι ας μην καταλαβαίνεις!»

Είναι μακρύ κι ατέλειωτο του τρένου το ταξίδι
θα φύγω τώρα και μην κλαις
με λάδι και με ξίδι.
Μην πουν πως σε συμπάθησαν,
κι ας μην μοιριολογάνε
ποτέ τους δεν σ' αγάπησαν
λιακάδες σου πουλάνε.
Δεν φταίω που σε ξεγέλασαν
με λάθρα και ζαφείρια
εμείς εδώ εσείς εκεί
στα μακρινά ταξίδια.

Έλα εδώ κι εσύ αετέ και σκίσε την ψυχή μας
και δάνεισε το νύχι σου και λύσε τη σιωπή μας
και θύμισέ μας τι έφταιξε και τι θα ξαναφταίξει.

[…]

Τη σιωπή να φοβάστε αχθοφόροι τού μέλλοντος!
Γιατί τα τρένα που φύγανε δεν γύρισαν ποτέ.

Τετάρτη, 1η Μαρτίου 2023,

Βασίλειος Δούρος